«خانوم» چند ماهی می‌شد که گرفتار توهم شده بود.

پبرزن هشتاد ساله به سختی خودش را می‌کشید سمت صندوق چوبی گوشه‌ی اتاق ، آینه‌ی دستی نقره و اسباب سرخاب و سفیداب را برمی‌داشت، آینه را جلوی صورتش می‌گرفت و با اینکه تقریبا همه چیز را تار می‌دید، خودش را آرایش می‌کرد. وقتی کارش تمام می‌شد، انگار که کودکی چهره‌ی دلقکی زشت را نقاشی کرده باشد.

فیلم بیست و پنجمین ساعت^[1] روایت یک مرد ساده روستایی به نام یوهان (با بازی آنتونی کوئین) است که در رومانی زندگی می‌کند و از روی جبر حاکم بر زمانه خویش، ناخواسته وارد بازی‌هایی می‌شود که زندگی او را دستخوش تحولات بی شماری می‌کند.

با طنابی که دور گردنش پیچیده شده بود وسط آپارتمانش آویزان یافتیمش. رگ‌های دست‌ها و مچ‌هایش باد کرده بودند و آن چشمان خرمایی همرنگ موهایش که همیشه تفکری عمیق در آن‌ها موج می‌زد، بسته شده بودند. لب‌هایش خشک و ترک‌خورده بود و شانه‌های قوی و استوارش در آن سن هفتاد سالگی در هوا معلق بودند.

در زندگیم، در اینجا و آنجا بوده‌ام ولی شانس کمی برای دیدن هانوی داشته‌ام. یک بار وقتی کوچک بودم، یک بار در طول جنگ و چند بار سال‌ها بعد. به همین دلیل است که بجز دریاچه‌ی لاک پشت و پل لانگ بین، فقط می‌توانم ایستگاه قطار هنگ کو و یک خیابان را با مسیرهای تراموا به یاد بیاورم.

موضوع تابو شکنی از دیر باز دغدغۀ بشر بوده است. فروید در کتاب «توتم و تابو» خیلی خوب به این موضوع مهم بشری پرداخته و آن را قدیمی‌ترین قانون بشری یا آیین اخلاقی یا به نوعی ابتدایی‌ترین شکل مذاهب است.

در فیلم، لیلا را اسطوره دیدم. اسطوره‌ای از زنان و دختران قدرتمند و عاقل و دور از احساساتِ به ظاهر زنانه که در ذهن مردم نشانده‌اَندَش. همان دل‌نازکی و سست عنصری و توجه به مادیات و ظواهر که رسمِ زنانه می‌نامندش که به نظر سخیف و سطحی می‌آید و آنها را از تفکر و عمل در مسائل اساسی بازمی‌دارد، در شخصیت لیلا دیده نمی‌شود.

طلب­های وصول نشده، بدقولیهای دوستان و آشنایان، رفت و آمدهای مکرر در دادگاهها، درس نخواندن فرزند، بیماری آن یکی، نگهداری مادر سالمند، مشکلات مربوط به تقسیم ارث پدر، بلاتکلیف بودن کارخانه­ای که در جنوب کشور به­حال خودش رها شده، بهم­ریختگی کارهای روزانه، و دهها مشکل ریز و درشت دیگر.

در دوران‌های پیش از این، ماهیگیر جوان و مهربانی زندگی می‌کرد. او سحرگاهان از خواب بر می خاست و به تنهائی با قایق بادبانی خویش به ماهیگیری در پهنۀ وسیع دریا می‌پرداخت. یک روز صبحدم باد بسیار آرامی می‌وزید.

مشاور مرکز بهداشت و سلامت با مقنعه‌ای مشکی روی سر که آن را تا چانه بالا داده و موهای بلوندش از زیر آن تا وسط سر بیرون آمده است می‌گوید: "بفرمایید."

«آروین دیوید یالوم» نویسنده پرفروش و روان درمانگر مشهور آمریکایی و خالق آثاری چون «وقتی نیچه گریست»، «مسئله اسپینوزا»، «درمان شوپنهاور»، «مخلوقات یک روز»، «جلاد عسق»، «دروغگویی روی مبل»، «هر روز یک قدم نزدیکتر»،