اخرین کادوی تولدم را هم ورانداز کردم. یک جعبه سبز و قرمز به طرح کریسمس که داخل یک کلاه و شال زمستانی بود. از عمده دلخوشی هایم همین بود که بعد از مراسم تولد بنشینم و یک بار دیگر همه فیلم ها ، عکس ها و کادوها را ببینم.

حیاط تقریبا بزرگ و خلوت بود. همه ی نیمکت هایی که دیده می شدند، خالی بود جز یکی. روی يك نیمکت چوبی آبیِ رنگ و رو رفته نشسته بود. از پشت، شبیه مجسمه ای بود که کلاهی نیم لبه بر سرش گذاشته اند. با کتی خاکستری چروک که دست چپش را بر روی پشتی نیمکت انداخته بود. باد برگ های زرد و نارنجی درختان را از شاخه ها می کَند و به هر جا که دلش می خواست می کوفت.

مرد فقیری به چهار پسرش گفت: « بچه‌های عزیزم، چیزی ندارم که بهتون بدم. باید به دنیای پهناور برین و شانس خودتونو امتحان کنین. یه مهارت یاد بگیرین یا شغلی پیدا کنین تا بتونین باهاش امرارمعاش کنین. »

- ندارم بخدا! نیست! والله ندارم! بلله ندارم!

بوی نان تازه‌ای که مامان ساره توی تنور گِلی می‌پخت، کل روستا را برداشته بود. با سامره و دودی کنار درخت انجیر، سخت درگیر راهی برای چیدن انجیرهای رسیده بودیم. دودی، خر دوست داشتنیِ پدر، نقش پر رنگی بازی نمی‌کرد. سامره هم اگر می‌خواست کمک کند، آن موهای بلند همیشه ژولیده‌اش دست و پا گیر بود. من هیچ وقت مثل او، موهایم باز نبود. مادر موهایم را می‌بافت. روسریم را همیشه پشت گردنم گره می‌زدم. با چکمه‌‌های قرمزم کل روستا را می‌گشتم.

ساعت دیواری، دنگ دنگ صدا کرد و عقربه‌ها ساعت دوازده را نشان دادند. مسعود هنوز در رختخواب وول می‌خورد، نمی‌دانستم چه کنم، امشب چطور جیم شوم که بویی نبرد و من به قرار هر شبم برسم. چقدر به این قرارهای شبانه، میان گلخانۀ تاریک انتهای باغ عادت کرده بودم و امشب که مسعود بی خواب شده بود، بی تاب شده بودم.

نزدیک یک ساعت به ظهر مانده، یکی از محله‌های فقیرنشین شهر، ابتدای یک بن‌بست، با پنج شش خانة قدیمی و کوچک. پسر جوانی که بیست ساله به نظر می‌رسد در حالی که یک پوشة مقوایی در دست دارد، زنگ درِ خانة اول را می‌زند. ثانیه‌ها یکی پس از دیگری می‌گذرند. جوان در حال برانداز کردن وضعیت ظاهری خانه است که صدای زنی از آن سوی در به گوش می‌رسد: «کیه؟»

مانده‌ام چه کنم؟ بروم یا بمانم؟ نمی‌دانم خورشید را کجا برده‌اند که نوری سربی‌رنگ و غبارآلود جای آفتاب را گرفته است. کاج‌ها و سروها کش می‌آیند و قد می‌کشند، رنگ می‌بازند و گم می‌شوند میانِ خیالات و اوهام. ناله‌های سوزناک پیرزنی فروکش می‌کند و شیون گروهی تازه از راه رسیده اوج می‌گیرد.

دانلود ماهنامه شماره 154 ادبیات داستانی چوک خردادماه 1402