آن شب، حلیم‌پزانِ عمه‌بزرگه دعوت بودیم. هر سال شب عاشورا دو دیگ حلیم می‌پختند؛ همه فامیل جمع می‌شدند و اگر محفل گرم بانوان فامیل که در باب تزویج و بخت‌آزمایی دختران یا ریختن پته مردان دوتنبانه روی آب، مجالی می‌داد؛ پسر بزرگ عمه‌خانم زیارت عاشورا را با لحن سوزناکی برای تلطیف روح گناه‌آلود خانواده بلند‌بلند ازبرمی‌خواند.
« غذا میخوری ؟ خورشت کرفس داریم.»
مادر میدانند من از خورشت کرفس خوشم نمی‌آید.
پدربزرگ، خرش را از همه ی ما بیشتر دوست داشت و این را به کرات ثابت کرده بود!
خانه باغی که پدربزرگ و مادربزرگ در آن زندگی می کردند، بسیار وسیع بود و علاوه بر درختان خرما وپرتقال فراوان، دارای طویله و مرغدانی هم بود، هر ساعت از شبانه روز که پا به باغ می گذاشتی، اصوات گوش نواز عرعر، بع بع، قدقد و…طنین انداز بود!
تا حالا فکر کردید چطور با فردی که دچار پارانویا یا همان بدبینی خودمان است سر کنیم؟
حالا فکر کنید این فرد مورد نظر پدر خانواده است.
امروز در این یادداشت با نقد شعر نه چندان فاخر « شبا که ما می‌خوابیم، آفا پلیسه بیداره» در خدمت شما عزیزان هستم.
مرد جوان و لاغری جلوی پیشخان ایستاده است. منو را چند بار با دقت از بالا تا پایین می‌خواند: بستنی، فالوده، آب هویج، آب انار... . بعد از کلی سؤال‌پیچ کردنِ فروشنده و فکر کردن، بالأخره یک کاسه بستنی زعفرانی سفارش می‌دهد:
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
