درباره کتاب: رمان بلندترین شعر عاشقانه در 568 صفحه و 17 فصل با روای اول شخص نوشته شده که توسط انتشارات شقایق در سال 1400 به چاپ رسیده است.

ریکاردو الیسر نفتالی ریس باسوآلتو در 12 ژوئیه 1904 در شهر پارل در ۴۰۰ کیلومتری جنوب سانتیاگو به دنیا آمد، اما دنیا او را با نام «پابلو نرودا» می‌شناسد که به پاسداشت «یان نرودا» شاعر اهل سرزمین چک این نام را برای خود انتخاب کرد. او نه تنها یک نویسندۀ بسیار توانا بلکه یک جامعه‌شناس، فیلسوف و همچنین یک سیاستمدار بلندپایه بوده است.

باران از سر شب گرفته بود و تند تر شده بود و قطرات درشت آن به برزنت روی چادر می خورد.سانای به صدای باران گوش می داد.می دانست این حجم باران دردی از چیزی دوا نمی کند.وقتی چادر کنار می رفت و کسی وارد می شد زمین خشک و ترک ترک را می دید که قطره ها را گویی پیش از رسیدن به سطح به درون می کشید و بییشتر می خواست. دشت داشت به بیابان بدل می شد.

دوران شیرین و فرهاد به سر آمده است ، عشق چون کپسول فشرده شده یا نسیمی پرشتاب یا ظرفی یک بار مصرف ، دست به دست می شود . دیگر تمام وجود کسی را نمی خواهی . ممکن است تنها عاشق لب های مرطوب کسی شوی و چشمان دیگری را طلب کنی ! حتی در زمان عشق بازی اندام کسی را به خاطر آوری که حتی دستش را لمس نکرده ای ...

سحرالموجی نویسنده مصری و مدرس ادبیات انگلیسی در دانشگاه قاهره می باشد. اولین کتاب او در سال 1998 چاپ شد. از وی چندین رمان و مجموعه داستان کوتاه منتشر شده است. معروف ترین اثر او «ظهر» در 2007 چاپ و منتشر شد و جایزه «کاوافی» را نیز از آن خود کرد.

نخل خانه که خشک شد . دیگر خانه جای ماندن نبود .انگار بست خانه به نخلش جان میگرفت .

انگشتان کوچکش را دور انگشتان مادر، پیچیده بود و با هر نفسی که می‌کشید، رعشه‌ای بر اندام خستهٔ زندگی می‌انداخت چند قدمی که بر می‌داشت عروسک کوچکش را که نامش را "صورتی" گذاشته بود به دست مادر می‌سپرد و بافت گیسوانش را مرتب می‌کرد.

اواخر پاییز بود، بعدازظهرِ آذرماه سردی که تمام برگ‌ها را از روی درختان پاک کرده بود، پرندگان دسته جمعی روی شاخه‌ها پف کرده، گربه‌ها روی کاپوت ماشین‌ها لمیده و کوچه در سکوت سنگینی به چرت رفته بود. با بسته شدن در آهنیِ حیاط و پیچیدن ارتعاشِ صدایش، پرندگان از روی شاخه‌های لخت پریدند، گربه‌ها زیر ماشین‌ها پناه گرفتند و تنها برگ زرد کم جان، از بزرگ‌ترین درخت توت کوچه هم افتاد.

داخل هر سوراخ‌سنبه‌ای که به عقل ناقصم می‌رسید سرک کشیدم بلکه  دوقران اسکناس به قصد کرایهٔ راه بیابم و بتوانم  سراغ صاحبکار اهل انصافم بروم و طلبم را از وی خواهان شوم.  متأسفانه دریغ از یک شاهی پول سیاه توی آن خانهٔ ۰۰۰خانه که چه عرض کنم  صد شرف به امین آباد.

با صدای افتادن پستانک بر روی زمین قاسم، سرایدار ساختمان که  در حال آب دادن به باغچه بود سرش را بالا آورد و خانم نظری را در بالکن طبقه سوم دید که به سمت حیاط خم شده و با دیدن قاسم سرش را قاپید.