سحرالموجی نویسنده مصری و مدرس ادبیات انگلیسی در دانشگاه قاهره می باشد. اولین کتاب او در سال 1998 چاپ شد. از وی چندین رمان و مجموعه داستان کوتاه منتشر شده است. معروف ترین اثر او «ظهر» در 2007 چاپ و منتشر شد و جایزه «کاوافی» را نیز از آن خود کرد.

داستان زیر یکی از داستان های کوتاه او در مجموعه  «نویسندگان زن عرب» است که توسط «دالیا کوهن مور» به انگلیسی ترجمه شده است، داستانی کاملا" سمبلیک درباره منویات پنهانی زن.

***************

بعد از اینکه  آن را با احتیاط در یک پارچه مندرس به عنوان پوششی مبدل پیچید، پنهانش کرد. به نظر نمی رسید چیز باارزشی در این پارچه پیچیده شده باشد. شاید ارزشمند نبود. ولی این حرفی بود که دیگران می زدند و او آنها را باور نمی کرد. بعد از نیمه شب که همه به خواب رفته بودند به آن نگاه می کرد. زیر نور کم  می نشست تا کسی متوجه نشود آنها با یکدیگر زمزمه می کنند. اگر می فهمیدند فاجعه می شد. گرچه او از همه آنها زیرک تر بود و بنابراین هیچ کس به موضوع پی نمی برد.

وقتی ازدواج کرد، آن را در همان پارچه کهنه با خود برد. طبیعتاً همه چیز سخت تر شد. مرد انگار می دانست که او چیزی را پنهان می کند. با شک و ظن به او می نگریست، او را دنبال می کرد، هر حرکت او را تماشا می کرد، ساده ترین اعمال او را زیر نظر می گرفت. چرا کارها را به این روش انجام می داد نه به طریق دیگری؟

اما او آن را با دقت پنهان کرد و از آن با وسواس بیشتری محافظت کرد. تنها چیزی بود که در تمام دنیا، فقط مال او بود. به آن عشق می ورزید و با این حس گناه زندگی کرد.

پنهانش کرد زیرا می ترسید که دیگران به آن آسیب برسانند. او باهوش تراز همگی شان بود. گذاشت آن ها خیال کنند  که او همانطور که آنها می خواهند زندگی می کند، در  صورتی که او همانطور که خودش می خواست زندگی می کرد.

سال ها گذشت و او موهای سیاهش، افراشتگی قامتش و تعدادی از اقوام و دوستان را از دست داد. با این حال، هنوز با آن بود و آن را پنهان و از آسیب محافظت می کرد. سال ها

گذشت و هیچ کس راز او را کشف نکرد.