گاهی برخی اتفاقات، تو را در میان هزاران هزار سوالی که هیچکس نمی تواند در پاسخ دادنشان قانعت کند، سردرگم، به حال خود رهایت می کنند. شاید اگر کمی آهسته تر قدم برداری، اندکی دیرتر تلخی های دنیا را زیر زبانت مزه کنی اما سخت و دردناک است وقتی هنوز چند گام بیشتر رو به جلو نرفته ای، مزه حال به هم زن و گسِ زندگی، تو را در اوج جوانی و عاشق بودن درهم فرو شکند و از درون، همچون تکه کاغذی مچاله شده، دور ریختنی شوی.

آن روز صبح هنگامی که برنامه همیشگی صبح‌گاهی‌اش تمام شد با خود گفت : « امروز یقینا کسی برای مداوایم خواهد آمد. از این پرتوی زیبای خورشید پشت پنجره معلوم است! »

چند سرفه خشک دلخراش و پشت آن عق زدن تنها گفتگوی تکراری این روزهای تنهایی او با اطرافش بود. صداها در فضای سرد و بی‌روح خانه قرون وسطایی‌اش می‌پیچیدند و وقتی دوباره پژواک آن‌ها به گوشش می‌رسید حس می‌کرد کسی با او همدردی و هم صدایی می‌کند.

دوتا تار را جدا می‌کنم و نخ را لای هر دو می‌چرخانم، تازه به دستهایش رسیده‌ام انگشتانی نازک که به کمر چسبیده اند. چهره ای مهربان دارد انگار می‌خواهد به کسی سلام بگوید. دخترک هفته هاست کوزه را روی سرش نگه داشته فقط برای اینکه من تصویرش را روی دار ماندگار کنم.

روی صندلی نشسته و زانوهایش را بغل گرفته بود و آهنگ گوش می‌داد. موسیقی فکرش را هر کجا می‌خواست می‌برد. از آن طرف هم هزار کار ناتمام داشت که دل و رمق انجام دادنشان را نداشت. بعد ناهار دلش چایی خواسته بود ولی گفته بود "حالا ظرفا رو میشورم بعد می‌خورم"

ناامید از عمارت نریمانی بیرون آمد.این جا آخرین جایی بود که میتوانست به عنوان خدمتکار کار بکند. خسته از همه جا به راه افتاد .یاد صاحب خانه که خانومی مسن بود افتاد . چه قدر جواهر به خود آویزان کرده بود . از همه قشنگ، انگشتر نگین دارش خیلی  زیبا بود.