دستِ چپِ آویزانِ زن را محکم فشار داد و روی تخت گذاشت. با انگشت اشاره مسیر بخیه ی سیم خارداری شکل، روی دست چپ مادرش را پیمود و همراه با زخم هلالی، لبخند محوی بر لب زن نشاند. دختر ده ساله اش بود. آهسته از اتاق بیرون و به مدرسه رفت. صدای بسته شدن در می آید.
زن کنار پنجره نشسته و چشم به جاده پیچ در پیچ در انتظار مرد بود. صورتش گل انداخته بود و پلک راستش پی در پی می‌پرید. دست روی قلبش گذاشت. قلبی که می‌توانست بیرون بپرد. قلبی که می‌توانست حرف بزند: «راستی نهار چه پخته‌ای؟»
سر چهار راه،کنار بساط چای فروش ایستاده بودم؛ تا بعد از دو ساعت راه طی کردن، یک استکان چای تازه نوش جان کنم. همیشه فلاسک همراه دارم؛ اما در این فصل و اول صبح، چای تازه را ترجیح می دهم.
در منطقه‌ای از دنیا بیابانی وجود داشت که در میان آن یک درخت بود، اما درختی پر بار و عظیم. مردم آن منطقه از دنیا اعتقاداتی عجیب و گاه خرافی بسیار داشتند. آن‌ها معتقد بودند که آن درخت متبرک و آرزوهایشان را براورده می‌کند. همه روزه عدهٔ زیادی به زیارت درخت می‌رفتند و هنگامی که باز می‌گشتند در تمام شهر خبری می‌پیچید که یک آرزو براورده شده است.
بر اساس یک قصه قدیمی از کشور پرتغال
روزی از روزها، وقتی خورشید در حال بالا آمدن بود، سه مسافر غریبه به یک شهر رسیدند. مسافرها از پیادهروی پاهای شان تاول زده و از تشنگی دهان شان خشک شده و از گرسنگی هم شکم شان درد میکرد. مسافر اول گفت:
بعد ازظهر آخر پاییز، سطح زمین خشک و یخ زده، زمین نفس سرد می کشد.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
