تو این بازی را دوست داری، می دانم که دوست داری. سالهاست سرت را گرم می کنی، حواست را پرت می کنی، به رویاهایت دل مشغولی، از واقعیت گریزانی، اصلا سرت را گرم می کنی که حواست پرت شود چون می دانی که اگر حواست جمع شود، سوالاتی می کنی که آزارت می دهد.

شیشه عطرش را برمی دارد. با فاصله اسپری‌اش می‌کند. نگاهش می‌کنم. قطره‌های عطرش مثل بچه‌های تخس و لجباز به من دهن کجی می‌کنند تا در هوا محو شوند یا روی پیراهنش بنشینند.

تمام حواسم به اوست که با صدای زنگ موبایلم به خودم می‌آیم. همان شماره است. خودش است! رد تماس می‌کنم و گوشی را در حالت بی صدا می‌گذارم

چایی ریخت و رفت توی هال. لیوان را گذاشت روی میز و رفت پشت پنجره. عادت کرده بود بعد از فارغ شدن از کارهای خانه یا هرکار دیگری برود پشت پنجره و چشمش بیافتد به چیزهایی که مدام می‌دیدشان.

"رها" در اُتاق اِنتهای راهرو روی زمین ولو بود. یک دستش زیر سر و دست دیگرش حایل پستان های اَنباشته از شیر بود. موهایش مانند ماری زخمی درهم پیچیده و اِنحنای بدنش را می پوشاند، رد گزشی روی گردنش دیده می شد که نشان از تلاشی شهوانی داشت. خط موزونی که از شانه، بازو، پستانها، کپل و ساق پاهایش می گذشت؛ نشان می داد که از جوانی و زیبایی بی بهره نیست و چشم های سیاه و اَفسونگرش می توانست هر مردی را به دام خود بیاورد، با آن حال ضعف و رخوت ناشی از مصرف مواد مخدر تمام اَندامش را مچاله و چشم هایش تاب بازماندن را نداشت.

قطار ساعت ٢٣:٢٠ كمي قبل گذشت.

 از الان تا نيمه شب دو قطار ديگر باقي بود و بعد تا ساعت سه صبح قطاري نمي گذشت. سعي كرد در بيست دقيقه سكوتي كه تا ساعت ٢٣:٤٠ طول مي كشيد به خواب فرو رود. گاهي مي شد كه بي آنكه به خودش  زياد فشار بياورد خوابش مي برد اما الان كه فكر مي كرد دو تا قطار ديگر خواهد گذشت خوابش نمي برد. تصور سنگيني قطار بر ريل هاي آهن سرد شبانه در اين شب پاييزي خواب را از چشمانش مي ربود.