حقیقت دارد! دستپاچه، بینهایت دستپاچه، به طور وحشتناکی دستپاچه بودم، و هستم، اما چه دلیلی دارد که فکر کنی دیوانه‌ام. این مرض حواس مرا نه از بین برد و نه کند کرد، بلکه فقط تشدیدشان کرد. مهم تر از همه، آن حس شنوایی بسیار قوی بود که باعث می‌شد کوچک ترین صدایی از آسمان و زمین، و حتی دوزخ به گوشم برسد.
بن گفت: «هر بار که پیانو می‌بینم هیجان زده می‌شوم. »
اِما پرسید: «واقعا؟ چرا؟ »
با خودش فکر کرد؛ « این دره، تمام این کشور مال من است، خانه من است، جایی که رویای آن را می‌بینم. و همه چیز به همان شکل است و چیزی تغییر نکرده‌است، هنوز هم آب پاش‌ها به صورت دایره‌ای روی چمن‌‌ها می‌پاشند، شهر خوب، قدیمی، ساده ولی واقعی.
علی عباس حسینی نویسنده و منتقد مشهور شبه قاره هند در 1895 در غازی پور متولد شد. وی در زمینه نمایشنامه نویسی، ترجمه و رمان نویسی نیز فعالیت می‌کرد اما شهرت وی بیشتر به سبب داستانهای کوتاه و نقد است. عباس حسینی در 1969 در لکنو درگذشت.
در زمان‌های بسیار دور و در یک قصر مجلّل و با شکوه که اطراف آن را باغ‌های سر سبز و خرّمی فرا گرفته بودند، مردی زندگی می‌کرد که ثروت فراوانی داشت.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
