باد با شدت می‌کشید زیر شاخۀ  درختان بلوط و بنۀ داخل حیاط و با جیغ کودکانی که در کوچه بازی می‌کردند توی هم می‌رفتند. شب همچنان راه خود را می‌پیمود و پیرمرد کنار پنجره به بچه‌ها که نور مغازه‌ای افتاده بود به محل بازی آن‌ها نگاه می‌کرد.

با صدای زنگ در آپارتمان، تنفس­های شکمی زن قطع شد. با دستی که نوار سبزی به دور مچ داشت چشم­بندش را کشید تا چانه­. سایه مرد که روی در اتاق­خواب افتاد زن با دست دیگر بالش را گذاشت روی سینه. مرد خم شد. دهانش را نزدیک گوش او گرفت. زن گفت: « کی! کیه؟ » مرد دست گذاشت روی دهان او که روی آرنج­ها تکیه می­زد و خودش را بالا می­کشید. همانطور که به بالاتنه لختش نگاه می­کرد، کنار او نشست و شمرده گفت: « پسرعموت با مادرش. نمی­دونم کدوم احمقی در رو باز گذاشته، پاشو خیلی معطل نکن. »

«هرکس بگه من متولد چه ماهی‏ هستم و چرا اسمم بهمنه، برنده امساله»

صورتم‌ می‌خندد هر کس مرا می‌بیند فکر می‌کند جوان خوشبختی‌ ‌هستم و هیچ غصه‌ای ندارم. از مادر هم اندوهم را پنهان می‌کنم و از نتیجه‌ی آزمایشم چیزی نمی‌گویم. مادر که سواد ندارد برگه‌ی آزمایش را بخواند. پیر است و پادرد امانش را بریده است.

 گُرو گُرِ مشعل که از بیرون می‌آید خبر از آسفالت کردن بام خانه‌ای می‌دهد.‌ کدام خانه نمیدانی. ولی خیلی دور نیست. با خودت می‌گویی؛ "عایق کردن بام به چه کار می‌آید، کو باران."  سومین ماه پاییز است و هیچ بارانی نباریده.‌ در عوض تا دلتان بخواهد آفتاب داریم که البته قدرش را هم نمی‌دانیم.