آن هفته هفته خوبی برای ماهرخ نبود و خواب شب پیشش هم مزید علت شد تا بیشتر به هم بریزد.خواب همسرش را می دید که سه سالی میشد فوت کرده بود. عطا با همان موهای یکدست سپید و جلیقه ی سورمه ای روی صندلی راحتی مورد علاقه اش در حیاط نشسته بود و ماهرخ داشت مثل همیشه او را سرزنش می کرد.

پرستار سر سوزن سرنگ را داخل کاور گذاشت و توی سطل جلوی تخت انداخت. هر روز برای تزریق سرم و آمپول‌های پیرزن به آنجا می‌آمد؛ یک ساعت می‌نشست و بعد می‌رفت. امرور پیرزن احساس درد در قفسه‌ی سینه‌اش هم می‌کرد. فشارش را گرفت؛ طبیعی بود. نگاهی به مردمک چشم‌هایش کرد و گفت: هیچی نیست حاج خانم!

همیشه این موقع ازسال که می شد کولی های دوره گرد با داریه و تنبک راه می افتادند توی کوچه پس کوچه ها ؛فال میگرفتند ،گدایی میکردند ولباس نیمدارهای مردم را پیش ازعید می گرفتند به جایِ عیدیهایشان .

در حالت نیمه هشیار، با شنیدن صدای اخبار هواشناسی صبح، از رادیو آخرین فرصت چرت زدن من تمام می‌شد و باید بیدار می‌شدم، ولی بیدار شدن امروز من با همیشه فرق داشت. مادرم با لبخند نگاهم می‌کرد و سعی داشت غم عالم ،که در جانش نشسته بود را با لبخند جایگزین کند.

انگار از چیزی خبر دارد که من ندارم. جلوی درِ ورود و خروج ایستاده‌ام و می‌خواهم وارد شرکت شوم. برافروختگی را در صورتش می‌بینم. تلفن را می‌گذارد ومی‌‌گوید: