تقدیم‌نامه: راویان و نقالان و داستانگویان، طوطیانِ شکّرشکنی هستند که از دلِ غارهای انسانِ آغازین تا صفحاتِ مجازیِ انسانِ امروزین، با صدای دلنشین و نقلِ داستانهایِ شاد و حکایاتِ حزین، فراغِ خاطرِ آدمیان یا حتا پروازِ فکر و اندیشه‌یِ شنوندگانشان را سبب‌ساز بوده‌اند.

تاکاشی لباس‌های کهنه و بلند مشکی به تن داشت و چکمه‌هایی پوشیده‌بود که بندهایش بلند و باز بودند و موقع راه رفتن روی زمین کشیده‌می‌شدند.به شدت بوی عرق و دود سیگار می‌داد و صورتش از ترکاندن جوش‌ها و فشار دادن آن‌ها با ناخن‌های کثیف و جویده شده‌اش، زخم شده‌بود. زخم‌هایش را با کرمی که برای پوستش خیلی روشن بود، پوشانده‌بود.

آنطور که می خواست باشد، نشده بود. او می توانست خوب، موفق، محترم، جذاب، مورد توجه، هماهنگ، صرفه جو، خویشتن دار، متعادل، حد شناس باشد، اما نشده بود. او در اولین روزهای نوزده سالگی، تازه متوجه این موضوع شده بود.

در مولمین در برمه‌ی سفلی مورد نفرت عده‌ی زیادی از مردم قرار داشتم – تنها زمانی که در زندگی خودم اینقدر مهم بودم که این اتفاق برایم بیفتد. من افسر زیرمجموعه‌ی پلیس شهر بودم و احساسات ضد اروپایی به شکل بی هدف و غیرقابل ملاحظه‌ای بسیار تند بود.

شب رو به اتمام است که به خیابان می‌رود. هنوز روزاز راه نرسیده است. باران متوقف شده، اما زمین خیس است. سایه‌ها به اندازه اشیاء برجسته هستند و بازتاب‌ها به روشنی لامپ‌های خیابانند.  دوست دارد مثل سگ خیس ولگردی که ولگردی می‌کند، مثل مرغ دریایی که در زباله دانی دست و پنجه نرم می‌کند، و به اندازه یک گربۀ دلسوز دوست داشتنی، درمیان تنهایی گستاخ و جسور باشد.