بِنا به دلایلی حالا حال و حوصله‌ی توضیح دادن ندارم، چند هفته‌‌ی دشواری که پشتِ سر گذاشته‌ام وادارم کرد که به گذشته‌ها و به حالِ حاضر فکرکنم و آینده را به کُل نادیده بگیرم. بویژه گذشته: این مدت با بوی خاصِ بیمارستان و پژواکِ صدای راهروهایش روبرو شده‌م
روزی روزگاری سربازی بود که سال‌ها صادقانه به پادشاه خدمت کرده‌بود، اما وقتی جنگ به پایان رسید، به دلیل جراحات فراوانی که داشت، دیگر نمی‌توانست خدمت کند.
پادشاه به او گفت: « می‌تونی برگردی خونه‌ات، دیگه بهت نیازی ندارم و پولی هم بهت نمیدم. چون به کسی مزد میدم که بهم خدمت کنه که تو دیگه نمی‌تونی. »
در زندگیم، در اینجا و آنجا بوده‌ام ولی شانس کمی برای دیدن هانوی داشته‌ام. یک بار وقتی کوچک بودم، یک بار در طول جنگ و چند بار سال‌ها بعد. به همین دلیل است که بجز دریاچه‌ی لاک پشت و پل لانگ بین، فقط می‌توانم ایستگاه قطار هنگ کو و یک خیابان را با مسیرهای تراموا به یاد بیاورم.
تنها چند ماه از فارغ التحصیلی اش از دانشگاه می گذشت. او برای رهایی از غرغر پدر بازنشسته و مادرخیالبافش که از تلاش کافی نکردن برای یافتن شغل شکایت می‌کرد، صبحانه‌اش را نیمه تمام گذاشته و به خیابان رفت. در واقع کاملاً اعتماد به نفس داشت.
درست در بیرون دیوارهای یکی از شهرهای بزرگ چین قدیم، هیزم شکن جوانی به نام "تانگ" با مادر پیرش زندگی می‌کردند. پیرزن در حدود هفتاد سال از عمرش می‌گذشت و قدرت کار کردن نداشت.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
