جلو قانون پاسبانی ایستاده است. مردی روستایی به طرف نگهبان می‌رود تا از او برای ورود به قانون کسب اجازه کند، اما نگهبان می‌گوید که در حال حاضر نمی‌تواند به او اجازه ورود دهد. مرد کمی به فکر فرو می‌رود و می‌پرسد که آیا می‌تواند کمی بعد وارد شود. نگهبان می‌گوید: «ممکن است؛ ولی الان نه.»

فرانسيس با بدخُلقيِ بچه‌گانه و به صدايی بلند گفت: «‌آخ كه خسته‌م!‌» و همان آن رويِ چمنهايِ تهِ پرچين ولو شد. آنا لحظه‌اي حيران ماند و بعد چون به هردمبيليِ فرانسيس عادت داشت، گفت: ــ خب، ديروز بعد از گذروندنِ اون راهِ لعنتي طولاني از ليورپول تا اينجا، بايدم خسته باشي... اونم تو، تي‌تيش‌ماماني‌ِ هميشه خسته!

ترجمۀ این داستان را به برادر عزیزم مقصود تقدیم می‌کنم، کسی که مرا برای اولین بار با دنیای داستان وادبیات آشنا کرد.

یک هیزم‌شکن هستم، اسمم مهم نیست. کلبه‌ای که در آن متولد شدم و به زودی در آن خواهم مُرد، کنار جنگل است. می‌گویند این جنگل به اقیانوسی می‌رسد که سراسر جهان را احاطه کرده‌است. می‌گویند خانه‌های چوبی مانند خانه من روی آن اقیانوس قرار دارند.

در تمام هفته باران شدیدی می‌بارید و آن صبح نیز از این قاعده مستثنی نبود. من و بچه‌های عمو، راجت، سومنت و نالینی، آرام و قرار نداشتیم چرا که برای گذراندن تعطیلات تابستانی به خانه مادربزرگ‌مان آمده‌بودیم. موقع خوردن صبحانه، فکر کردم، اگر هوا بد نبود، روی تپه ها می‌دویدیم.