مونترال شهر بسیار بزرگی است، ولي مثل همه شهرهاي بزرگ، چند خيابان بسيار کوچک دارد. خيابان‌هايي مثل پرَنس ادوارد که به طول چهارخانه است و به بن بست ختم مي‌شود. هيچ کس به خوبي پي ير دوپین خيابان پرَنس ادوارد را نمي‌شناخت، چون سي سال مي‌شد که او در اين خيابان براي خانواده‌ها شير مي‌برد.
_لباس های سفید را روز دوشنبه بشور و بگذار روی سنگ ها تاخشک شوند.
لباس های رنگی را روز سه‌شنبه بشور و روی طناب آویزان کن.
یکشنبه آرامی بود. بادهای موسمی تنگه، ابرها را در دل آسمان متورم کرده بود و جایی در دل آسمان خالی نگذاشته بود. ولی این نسیم نه باعث فرو ریختن برگی از درخت و نه باعث تکان خوردن بال مرغان دریایی می شد. باد خوابیده بود، مثل فشنگی آماده شلیک.
به دانشگاه لندن رسیدم. اولین بار بود که آنقدر از خانه دور شده بودم؛ خجالت زده، ناشی و دستپاچه از لهجه‌ی بِلفاستی ام. [1]در آن خوابگاه‌های وسیع دانشجویان خارجی اصلاً به چشم نمی آمدم. خوددار بودنم مانع از آن بود که با کسی حرف بزنم و غرورم اجازه نمی‌داد تنهایی‌ام را بپذیرم. از آن سوی دیوارهای نازک اتاق سلول مانندم درخوابگاه، صدای جیرجیر تخت‌های دیگران و ناله‌هایی از سرلذت و فریادهای گاه و بیگاه آدم‌های غریبه را می‌شنیدم. دلم برای خودم می‌سوخت و به شدت دلتنگ خانه بودم.
کشور بیجارگاه پادشاهی دانا و مهربان داشت. مردم شاد بودند. اما خود پادشاه ناراحت و نگران بود. یک مار شیطانی وارد بدن پسرش شده بود .نه دارو و نه جادو نمی توانست حال پسرش را خوب کند. وقتی که شاهزاده بزرگ شد با خود گفت:به خاطر من است که پدرم نگران است.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
