بعدازظهری گرم در پادوا، آنها او را به پشت بام بردند و او می توانست از آنجا تمام شهر را ببیند. دود دودکش ها در آسمان دیده می شد. کمی بعد هوا تاریک شد و نورافکن ها پدیدار شدند. بقیه به طبقه ی پایین رفتند و بطری ها را هم با خود بردند. او و لوز صدای آنها را از بالکن پایین می شنیدند. لوز روی تخت نشست، در هوای گرم شب او خنک و تر و تازه بود.

روزی دو دلقک با یکدیگر جر و بحث می کردند. مردم هم برای لحظه ای می ­ایستادند و از تماشای آنها سرگرم می­شدند.

آنها می گفتند: چه خبره؟

ساعتی از وقت شام گذشته و هنوز برای جمعیتی که منتظر تئاتر بودند، خیلی زود بود. دو مرد پشت میز نزدیک در نشسته و تنها مشتری های رستوران لویگی بودند. غذایشان را خورده و حالا داشتند شراب می نوشیدند. نم نمک لب به شراب می زدند و پر واضح بود که منتظر کسی هستند چرا که زیاد حرف نمی زدند و نیم ساعت خسته کننده بود که بی حوصله به مردمی که هیچ کاری جز انتظار نداشتند، نگاه می کردند. پشت میزی در انتهای اتاق، پیشخدمت که گویی در حال انجام وظیفه ست، نشسته سیگار بلک می کشید و روزنامه می خواند.

الیاسف[1] آخرین آدم آن آبادی بود. او به معبود سوگند خورده بود: «ای معبود! من در کالبد انسان متولد شده ام و در همان کالبد خواهم مرد...» و تا آخرین نفس برای ماندن در کالبد انسان تلاش کرد.

آقای نیلسون که فردی شناخته شده در شهر کمپدن هیل بود، به محض باز کردن پنجره‌ی رخت کن، طعم ناب، مطبوع و شیرینی را در انتهای دهانش حس کرد. همچنین زیر پنجمین دنده‌اش حس سبکی داشت. وقتی پنجره را می‌بست، متوجه درخت کوچکی درون باغچه‌ی میدان شد که شکوفه زده بود. ترموستات، دمای 60 درجه را نشان می‌داد. گفت: