با هرپاییزی که می‌رسد آهی از ته دل سر می‌دهم، چشمهایم را برای لحظه‌ای می‌بندم هرسال فصل خزان به خاطر می‌آورم آنچه به دست آورده‌ام به پشت گرمی تو بوده و هست.
یک روز سرد پاییزی از سالهای قبل را خوب به یاد می‌آورم. چکمه پلاستیکی براقی را که آوردی با فشار به پاهایم فروکردی. من ذوق زده دستهایم را به دور گردنت حلقه زدم، اما تو سردو خاموش با لبهای لرزان ترک خورده از جایت برخواستی به سرعت کیفت را روی دوشت آویزان کردی و گفتی : ((زودباش بریم تا نرسیده !))
آقابزرگ خوابیده بود وخروپف می کرد،گل بهار هم بالای سرش ایستاده بودو او را صدا می زد.
آقا بزرگ بلند شید ، بلند شید دیگه.کم کم سروکله ی بچه ها و خاله مانا پیدا میشه.
خروس را در زنبیل حصیری گذاشت. از جا برخاست و به سمت پسر جوانی رفت که چند لحظه قبل از مقابلش رد شده بود. با هر قدمی که برمی‌داشت شن‌های چسبیده به دامن پیراهن سیاهش به اطراف پراکنده می‌شد. قدم‌های محکم و چابکش با چین و چروک‌های صورتش تناسب نداشت. پسر هم انگار عجله داشت. فاصله‌شان کم نمی‌شد و زن نمی‌توانست به او برسد. مجبور شد صدایش بزد:«مجیدو»
امروز روز جمعه است. یک روز بعد از تصادفم. دو درب طرف شاگرد ماشینم مثل قاشق فرو رفته بود. ناراحتیم از آن جهت بیشتر می شد چون از بیمه ام برای دادن خسارت طرف مقابل استفاده کردم. او فقط سپرش خط افتاد و یک چراغش شکست. اما آن لحظه به این فکر کردم که چراغ ماشین من کجا و چراغ مااشین او کجا ؟
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
