کلاه خود خود را سر می‌کند سنگینی زره آهنی بدنش را به سمت پایین می‌کشد به هر حال سنی ازش گذشته است.

نگاه به زن پیرش می‌کند زن هم با نگاهی پر از شک و غم نگاهش را با نگاه پاسخ می‌دهد گویی بار آخر است.

بابا که عرق روی پیشانی‌اش نشسته بود به مامان می‌گفت: 《توی کمد رختخواب‌ها رو هم نگاه کنیم؛ پریشب خاله‌ات که اینجا موندن توی اتاق مامان پری خوابید؛ شاید اونجا لای رختخوابش افتاده.》؛ مامان رنگ صورتش قرمز شده بود؛ دو نفری کمد رختخواب‌ها را می‌ریختند روی زمین؛

پتو را روی سرم کشیده ام.صدای خنده های فریبرز از بیرون از اتاق به گوشم می رسد.فکر می کند خواب هستم.به خیالش داروهای اعصاب، آنقدر قوی هستند که ساعت 2 بامداد با خیال راحت با دوست دخترش اراجیف رد و بدل کنند و من هم نفهمم.بیشتر از 6 ماه هست که فقط دو همخانه هستیم.

تنها دکان روستای جعفر آباد ، روستایی در پهنه دشت ورامین  ، تعلق داشت به شمسعلی . دکانی کوچک که از طرف کوچه پنجره ای به بیرون داشت برای مشتریان و از داخل هم با دری کوتاه به حیاط خانه شمسعلی راه داشت ، خانه شمسعلی عبارت بود از ساختمانی قدیمی و کاهگلی با چند اتاق و یک پستو و حیاطی نه چندان بزرگ که درخت توت نر و بی بری هم در کنار آن قد برافراشته بود .

شب خواستگاری ساحل بود.ساحل دخترعموی من است.طبق رسم ورسومات و برای آبروداری به چند تن ازعموها اعلام کرده بودند که درمراسم حضور داشته باشند. از آنجا که اعلام نکردند عموها باخانواده یا بی خانواده تشریف بیاورند، تصمیم بر این شدکه باخانواده بودن بهتر از بی خانواده بودن است!