کرۀ زمینِ رنگ‌ورورفته‌ای را که روی میز شکسته و کثیف اتاق بود، سفت بغل کرده بود و انگار می‌خواست آن را باچشمانش ببلعد.
گاهی از شدت حرصی که درخود زندانی می‌کرد، به‌لرزه می‌افتاد و فریاد می‌زد: «همه‌اش مال منه. باید مال من می‌شد. یه زمانی بود. مال من بود.»
ساعت۶صبح بود٬باصدای زنگ موبایل از خواب پریدم.
چنگ زدم و موبایل را از روی پاتختی برداشتم و آلارم اش را قطع کردم.
از شیشه کدر پنجره آپارتمان، پیاده‌رو خیابان را نگاه می‌کنم. عابران شتابان درحرکت‌اند؛ پیر و جوان، زن و مرد. ناگهان دختری با چادر مشکی و روسری لاجوردی از لابه‌لای ازدحام جمعیت، برق نگاهم را می‌رباید. چشمانم را گِرد می‌کنم و به او خیره می‌گردم.
تعداد شمع هاي روي كيك
زن چاييش را جلوش كشيد و پرسيد حاج خانم اين دختر خانم شما چند سالشونه؟ زن مردد گفت: اين دختر ما مشغول درس بوده و... بقيه حرف هاي مادر به گوش مريم نرسيد يا نخواست برسد. زن ابروهايش درهم گره خورد.
زيبا رو
مرد جارويش را كنار گذاشت. عكس زيباي خانم موطلايي را از ميان بقيه آشغال ها جدا كرد. عكس را در ميان كف دست سياه شده اش گذاشت. جلد صابون را بو كرد. بوي خوشي مي داد. با بيل همه آشغال ها را بالاي كاميون ريخت. عكس را كنار ديوار تكيه داد و پا بر ركاب پشت كاميون گذاشت. كاميون با دود غليظي غريد. چشم مرد در كنار ديوار جا مانده بود.
7 ماه و 26 روز است که خواب می‌بینم که جنازه‌ام را لای کفن پیچیده‌اند و از آن در بیرون می‌آورند. و می‌چپانندم توی آمبولانس و من از همین‌جا، از پشت همین پنجره خودم را می‌بینم و تمام کسانی را که سال‌هاست ندیدمشان مشکی پوشیده پشت در پزشکی قانونی ماتم گرفته‌اند.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
