روزی روزگاری، نه خیلی سال پیش، بلکه در همین زمان‌های اخیر، دختر بچه‌ای، نه در سرزمینی دور، بلکه یک جایی همین دور و بر خودمان زندگی می‌کرد. اما این دختر بچه شباهتی عجیب با تمام دختر بچه‌های قصه‌های تاریخ داشت. او تنها بود. نه اینکه کسی را نداشت، هم پدر داشت، هم مادر، هم برادر بزرگ‌تر، هم خاله و عمه و عمو و دایی، و خلاصه کلی فک و فامیل و در و همسایهٔ دیگر، اما باز هم تنها بود. دلیل تنهایی‌اش هم این بود که امروز روز تولدش بود، و هیچ کس این روز بخصوص را بیاد نداشت.
روزی از این روز ها،در شهری بیماری جدیدی به شهر آمد و شهر را آلوده کرد.فقط کسانی که نیرو زیادی و تغذیه ی مناسبی داشتند به بیماری آلوده نشدند.دوپسر نوجوان به نام امین و امیر و دو کودک به نام مهرداد و مهرشاد خود را آماده کردند تا به جایی که کیمیاگری که می توانست این بیماری عجیب را درمان کند،بروند.آن ها با خود کبریت،تخم مرغ و چیز های ضروری دیگر را با خود به همراه آوردند.آن ها به دو غار رسیدند.صدایی ترسناک از یکی از غار ها به گوش رسید.همراه آن صدای وحشت آور باد سردی از همان غار آمد.
یکی بود یکی نبود.غیر از خدای مهربان هیچکس نبود.در زمان های قدیم،در یک جای خیلی خیلی دور جنگلی سرسبز و خرم بود با سبزه زارهای زیبا و قشنگ،درخت های سبز و میوه های رنگارنگ و خوشمزه.
"برفی" که در تاریکی بی سر و صدا از درخت بالا رفته بود، آب دهانش را قورت داد. توی دل یک .دو.سه گفت و پرید.بعد از روی شاخه سُر خورد و پایین افتاد.جوجه گنجشک به هوا پرید.هاهاهاها زیر خنده زد و گفت:((ای گربه ی بد جنس! آش ماش.به همین خیال باش!))
گربه به خاطر این که از درخت افتاده بود، همه ی بدنش درد می کرد.پس با آه و ناله همان جا دراز کشید و به آسمان نگاه کرد .به ستاره ها.به دسته ای از ستاره ها نگاه کرد که شکل یک خانم گربه ی زیبا بودند.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
