یکی بود، یکی نبود. در خانه ای بزرگ، اتاقی بود که وسیله‌هایی مثل آینه، کتاب، کیف، مسواک و میز و صندلی در آن زندگی می‌کردند. روزی از روزها یک تازه وارد به اتاق آمد که صاحب اتاق، بیتا کوچولو و مادرش به آن شمع می‌گفتند.
آینه، شیشه‌اش را روبه شمع کرد و به او خوشامد گفت. اما بقیه اشیا به خواب عمیقی فرو رفته بودند و متوجه ورود شمع تازه وارد نشده بودند.
هرچند شب بود و آسمان جامه سیاه به تن پوشیده بود اما صاف، زلال و زیبا بود با وجود ستاره‌های درخشان، زیبایی آسمان دو صد چندان شده بود. و به خاطر نورافشانی ستاره‌ها، سیاهی شب به چشم نمی‌آمد. انقدر نور ستاره‌ها در آسمان ملموس و هویدا بود که می‌شد کوچک‌ترین ستاره‌ها را هم شمرد پس شروع به شمارش آن‌ها کردم. انقدر سرگرم شمردن شدم که نفهمیدم کی و چه وقت به خواب رفتم. با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار شدم با سعی و تلاش پرده‌ی پلک‌هایم را از جلوی پنجره چشمانم کنار زدم و نگاهی به آسمان انداختم، با اینکه روز بود اما دیگر هیچ خبری از زلالی آسمان نبود.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
