نسیم دل‌انگیز و شادی‌ بخش شبانگاهی، همراه با رقص لطیف و ملایم گل‌ها و چشمک و زمزمه شیرین ستارگان و انعکاس چشم‌نواز ماه در آب، به نرمی در شهر به حرکت درمی‌آید و پس از عبور از خیابان‌ها و کوچه‌های خیس و باران‌خورده و نوازش چهره مردمانی خسته اما مهربان، به سمت یکی از ایستگاه‌های مترو پیش می‌رود و نغمه دلنواز ویولن یک مرد میانسال، با خود طراوت و آرامش را به ارمغان می‌آورد و اینک در دلِ زمین، سمفونی شگفت‌انگیز شب و شیدایی آغاز می‌شود...

«دکترها جوابم کرده اند!»

اولین باری نبود که کربلایی حسن به پسرطلبه اش درقم تلفن کرده و این جمله  را با نفس های بریده تکرار می کرد و بلافاصله به خاطرنشان دادن حالت بحرانی بیماری گوشی را به روی او قطع می کرد.مطمئن بود که این پسر خودش را با عجله خواهد رساند.

زیر پوش رکابی سفید رنگی به تن داشت و پیژامه‌ی راه راه آبی به پا. آرام و بی حرکت دست‌های چروک و لک‌دارش را روی زانوانش گذاشته بود و به پاهایش که تنها دم‌پایی‌های آبی رنگی آن‌ها را پوشانده بودند، زل زده بود. چند تار موی سفید رنگی که در قسمت کچلی سرش قرار داشت با باد کولر به رقص در آمده بودند.

می رقصید مقابل بچه ها.

آقای رییس‌!ابو جاسم آخرین کسی بودکه به خواستگاری من‌آمد. یک روز صبح مثل هرروز که قرآن می خواند، قرآن را باز کرد وتصمیم خودش راگرفت. به خاطر حرف مردم این کاررا کرد.خواست به مردم بگویدکه من سرخور نیستم.