وقتی شماره اش را روی صفحه گوشی دیدم یک آن تمام ترس های فراموش شده گذشته به قلبم سرازیرشد.خودش بود، همان آدمی که بعداز سالها جنگیدن با خودم الان در گوشه ای از قلبم خاک میخورد.امکان نداشت هیچوقت شماره رندش رافراموش کنم.

هوا بسیار گرم بود. عرق از سر و رویش جاری میشد و از کنار قلاده فلزی کوچکی که به گردن داشت، چکه چکه به زمین میریخت. مردم آبادی با اینکه او مدت ها در روستا بود، هنوز هم عجیب و غریب نگاهش میکردند و از هرجا که عبورش میدادند، توجه ها را به خود جلب میکرد...

اسب بعد از چند بار خوابیدن و بلند شدن در نهایت با ناله‌ای دردناک و از اعماق وجود بر زمین خوابید و دیگر بلند نشد. درد امانش را بریده بود و مدام پهلو به پهلو عوض می‌کرد.

بلیت‌های از پیش فروخته شده، خبر از شبی پرجمعیت می‌داد. کلودیا جزو اولین نفرهایی بود که وارد سالن می‌شد. دیوارهای بلندی که با کاغذ‌های طلایی پوشیده شده بود، در کنار پرده‌های قرمزِ مخمل، زیبایی سالن را بیشتر کرده بود. گویی بار اولش بود که آنجا می‌آمد؛

در کافه بازشد و زنی حدودا پنجاه ساله وارد شد.راهش را از بین خریداران طبقه ی اول باز کرده واز پله ها بالا رفت.برای پیشخدمت سری تکان داده و پشت میزهمیشگی اش نشست.کتابش رااز کیفش بیرون کشیده و روی میزگذاشت.