چشم که بازکردم از دیدن آن همه گل در فضای نیمه تاریک باغ، هم به شوق آمدم و هم حیرت‌زده شدم. وقتی چند روز پیش سر از پیله در آوردم، هنوز قادر به پرواز نبودم، اما بعد از چند ساعت آرام آرام بال‌های نرم و مرطوبم، خشک شدند و حالا می‌توانم بر فَراز گل‌های این باغِ تاریک پروازکنم.
قصد کرده بود بعد از آن همه سال قلم زدن، داستان جنایی جذّابی بنویسد. همه چیز را کنار هم چیده بود و اگر جنایت را خوب طرّاحی می کرد، سناریوی پرفروشی هم از تویش در می آمد. پلن هایی که برای شیوه جنایت به ذهنش می رسید با وسواس کنار می زد. چند صفحه را تند تند سیاه کرد
تک‌تک‌های زنانه و مردانه‌ی در، تِرِقی به ستاره‌ی زنگ زده‌ی زیرشان خوردند و مثل گوشواره‌های بی‌بی صفیه شروع به رقصیدن کردند، درب چوبی خانه با صدای بلند باز شد، بی‌بی که داشت سر تنور گِرده[1] میپخت مات‌ومتحیر به عادل نگاه کرد، بعد خنده‌اش گرفت، با پرمقنار[2] عرق پیشانی‌اش را پاک کرد و با نوک انگشت آن را جا داد بالای سرش زیر سنجاق طلایی که از شب عروسیش تا حالا به سر داشت.
دیگر آن موجود پاک چون آبی آسمان نبودم. رنگ قهوه ای روشن در من حلول کرده بود و می خواستم همه چیز را در زمین تجربه کنم. زمین صاف و هموار نبود. مثل همیشه دلم برای اویسه تنگ شده بود. اویسه نبود. برای همیشه رخت من را از تنش در آورده بود و رخت "دیگری" بر تن کرده بود. دیگری ای که من نبودم. من تنها بودم. دکتر به من گفته بود:
روی آخرین نیمکت حیاط بین دو تنه ی بید و چنار نشسته ای باد خنک بهار میسرد لای پنج لپه های چنار بازی را بین برگ ها شروع کرده.آفتاب ظهر جایش را با غروب سه شنبه عوض میکند و حالا باید سر و کله ی دخترک جوان پیدا شود.
یکی بود یکی نبود.
در یکی از روزهای بهاری ،بلبلی زیبا وخوش رنگ در آسمان آبی پرواز می کرد. اوبسیار غمگین وناراحت بود واز پرواز کردن خسته شده بود.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
