اولین بار بود که صورت او را برمیداشتم. همان دختر سادهدل عینکی، که اکثرا بخاطر قیافهاش از او متنفر بودند. اینبار او را انتخاب کردم. چرایش را نمیدانم. شاید برای تحقق بخشیدن به رویای همیشگیام باشد. اینکه بتوانم راهی پیدا کنم تا احساس و افکار دیگران را زندگی کنم، با گوش آنها بشنوم و احساس قلبی شان را درک کنم. البته با این کار فقط میتوانم زندگی با صورت دیگری را تجربه کنم نه بیشتر.
کمر و کف کفش سمت راستش را به دیوار چسبانده. آخرین کام را از سیگارش می‌گیرد، می‌اندازتش زمین و بعد کفشش را روی آن فشار می‌دهد و همزمان پاهایش را مانند پرگار می‌چرخاند تا له بشود. بعد از ثانیه‌ای تماشای سیگار، زنگ گوشی‌اش متوجه‌اش می‌کند و جواب می‌دهد:
همین طور که داشت به ساعت روی دیوار آشپزخانه نگاه می‌کرد، گفت: «مامانی... مامانی ... بابا کی میاد؟»110
مادرکه پای ظرف شویی مشغول شستن ظرف‌های شام بود با همان لبخند زیبا و همیشگی روی صورتش گفت: عزیزم بابا امشب نمیاد.
شوقی خان کلاه نمدی شو از سر برداشت، دکمه‌های قزن قفلی کت اش رو باز کرد، ابرو هاشو به هم گره زد و همچین محکم داد زد که پیاله‌های دست سکینه خانم هری پایین ریخت.
چند دقیقه‌ای می‌شد که سوار تاکسی شده بودم. خانم جوانی که روی صندلی جلو نشسته بود و عینک به چشم داشت رو به من برگشت و گفت: آقا ببخشید ماسکتون یه ذره اومده پایین.
از همه دنیا بریده ام. یعنی چاره ای ندارم. با این اوضاعی که پیش آمده است دیگر به درد مردن می خورم. علیرضا، پسرم که بعضی اوقات یادم می آید پسرم است می گوید جوانی هایت را به یاد می آوری؟ و من هیچ پاسخی در جواب سوالش ندارم. آذر می گوید از دستم خسته شده است. او می گوید در جوانی کلی شعر و آدرس و اسم هفت پشت غریبه و هر سگ و سگ توله ای را بلد بوده ام که حالا حتی یک کلمه از هیچ کدامشان هم در خاطرم نیست.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
