دیروز صبح زود , صدای داد و بیداد از ساختمون رو به رویی بلند شد . چای پر رنگم رو شیرین کردم و رفتم جلوی پنجره . پرده رو کنار زدم و پنجره رو باز کردم . عرض کوچه ی باریکمون شاید به یک متر برسه و خونه های کوچیک خیلی به هم نزدیکن .

در باورم نمی گنجید که توان این کار را ندارد و الّا پریدن از روی یه پاره آجر کار دشواری نبود. بازیچه خوبی برای بچه ها شده بود. وقتی بچه ها دوره اش می کردند، از او می خواستند که از روی پاره آجر بپرد. در قبال این کار مبلغ ناچیزی به او می دادند و گاهی هم نمی دادند.

به زور، ننه آقا بلندم کرد که براش نون بگیرم انگار تو این خونه ،مرد قحطی اومده ...ولی میدونم نون گرفتن من  ،کله سحر امروز به خاطر تنبیه کار دیروزم بود که با پسرا رفته بودم سر تلمبه ..بعدشم زدن سرمو شکستن ..وقتی می خواستم دنبالشون منم از درخت برم بالا خرما بچینم آخه هرچی پایین درخت وایسادم برام ننداختن...

دست نقاش شب در میان اتاقک­های سیمانی استراحت­گاه، رنگی به سیاهی زغال کشیده بود. باد آبان بود که نم سرشار از سرما را از دل اندوه­زده­ی جنگل­ درختان راش به دیوارهای رنگ‌پریده و توسری‌خورده­ی اتاقک­ها می­سابید. تیر چراغ برق لاغر چوبی، نوری کم سو بر سقف­ها و زمین گلی که رد لاستیک سرویس­ها بر تنش مانده بود، می­تاباند.

در تاریکی وول می خورد، دنبال روزنه یا شکافی می گردد. می خواهد بداند خارج از این تاریکی محض چه چیزهایی وجود دارد.