صبح روز پنجشنبه، هجدهم آذرماه سال یکهزار و سیصد و نود و پنج، هفتاد و یکمین نشست کتابفروشی آینده با همراهی کانون زبانی فارسی، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار و مجلۀ بخارا به دیدار و گفتگو با «سید رضا محمدی» شاعر و روزنامه نگار و رئیس اتحادیۀ نویسندگان افغانستان، اختصاص یافت. در ابتدا علی دهباشی ضمن خوشامدگویی به حاضرین در این مجلس، بخشی از بیوگرافی میهمان این برنامه را قرائت کرد و گفت:
اگر دنیا تقدیری است بیایید ما از او تقدیری‌تر باشیم.
«گفتم: پدرم ما را ترک کرده.»
«پس با این حساب درحق تو پدری نکرده، خب تو هم برای خودت پدری دیگر پیدا کن. در این ممکلت بابا زیاد است، دولت بابا، خداوند بابا، پاشا بابا، مافیا بابا در این جا هیچ کس بدون بابا نمی‌ماند»
دو نماینده از دو نسل متفاوت؛ پسری جدا شده از پدری هوس‌ران اما مبارز، همراه با اوستا محمود چاه کن، برای پیدا کردن آب به شهری کوچک می‌روند. چاهی برای آبی حفر می‌شود تا کارخانه‌ای برپا شود، اما چاهی می‌شود تا گناه بزرگ انسانی شکل گیرد.
"زن" در اکثر قریب به اتفاق داستان‌های "صادق هدایت" حضوری تام، محوری و پررنگ دارد. البته این بدان معنا نیست که او همواره زنان را قربانی شرایط استبدادی و نابهنجار حاکم در جامعه می‌دانسته. چرا که در بعضی از داستان‌هایش همچون "محلل" و "طلب آمرزش" ما با نگاه زن ستیزانهٔ هدایت نیز که عملکرد زنان را باعث فلاکت، انحطاط و اضمحلال مردان می‌دیده است مواجهیم.
عصر سه شنبه، شانزدهم آذرماه سال یکهزار و سیصد و نود و پنج، دویست و شصت و نهمین شب از مجموعه شب های مجلۀ بخارا با همراهی بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار و کانون زبان فارسی به شب «دکتر محمود عبادیان» اختصاص یافت. در این شب: دکتر شیوا دولت آبادی و استادان اصغر دادبه، بهرام پروین گنابادی، فریبا افکاری، فرهاد طهماسبی و آقایان مختار فیلی و حمیدرضا اسلامی به سخنرانی پرداختند.
ما چیزی نیستیم، جز داشته‌های ذهنی‌مان و اگر آن‌ها نباشند، دیگر، خودمان نخواهیم بود. خاطرات مردی است که با قهرمان زندگیش به سفری می‌رود قهرمانی که یادآوری و بازشناسی لحظات زندگیش جایی در نهان‌خانه ذهن گم شده است. آدمی که هنوز نیروی زندگی دارد و مغزش هنوز کار می‌کند اما خزنده‌ای در درون دارد تا کم‌کم هوشیاریش خاموش گردد و مرگی در فراموشی داشته باشد.
حمید مصدق شاعر و حقوقدان ایرانی بود که از او شش دفتر به یاد گار مانده است او دردر دهة چهل، همگام با بسیاری از اهـل ادب بـه سـرودن اشـعار سیاسـی - اجتماعی روی آورد و دو منظومـة «درفـش کاویـان» (1341) و «آبـی، خاکـستری، سیاه» (1343) را سرود. منظومة دوم که درونمایه ای سیاسی- عـاطفی دارد، رواج و شهرت گسترده‌ای یافت. منظومة بعدی مصدق که «در رهگذار بـاد» (1347) نـام دارد نیـز بازتـاب اوضـاع سیاسی- اجتماعی کشور در دهة چهل است. حسرت آرزوها و امیـدهای بربادرفتـه و گذشتة دورِ پرافتخار، در عصری که فریب و دروغ و سیاهی بر کشور چیـره شـده، در این منظومه برجسته است.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
