در رویاهایم، پسرم را می‌بینم، او بزرگ‌تر، بزرگ‌تر و تقریباً پیر است، و منتظر، تا من مرگ را در آغوش کشم. ما تماماً بی‌شباهت به خودمان، در اتاقی از بیمارستانیم، با تختی و پنجره‌ای رو به سپیدی. سکوتی سنگین حکمفرماست، سکوتی که لرزه‌ای در آن به سختی می‌توان انداخت. من نمی‌توانم سخن بگویم، تلاش می‌کنم، اما پسرم نمی‌شنود، او من را نگاه نمی‌کند، خسته است، بی‌حوصله و کمی گیج می‌زند.
یک صبح ماه جولای، در میدان ملوتسو دا فورلی، زیرسایه درختان اوکالیپتوس، نزدیک چشمه خشک، چرت می‌زدم که یک زن و دو مرد آمدند واز من خواستند آنها را به لیدودی لاوینیو ببرم. درحالیکه بر سر کرایه چانه می‌زدند آنها را ورانداز کردم.
اینک ماه ژوئن سال 1800 میلادی است و ماجرا در شهر نیویورک اتفاق می‌افتد. ساعت 7 صبح یک روز گرم تابستانی است و لحظه‌ای که یک کشتی بزرگ وارد شهر بندری نیویورک می‌شود. کشتی نام "رُز قرمز" را بر بدنه خود دارد. "سام تینکر" و دخترش "جنی" دو نفر از سر نشینان آن را تشکیل می‌دهند.
از تنهایی نفرت دارد. از بودن با انسان‌ها بیشتر. تاریکی را دوست ندارد. روشنایی را به هیچ وجه. مردی مست و خراب، مرد پشیمانی‌ها و عصیان گرست. آدمی که بیشتر توجه اش به آسمان‌هاست تا زمین. نگاهش بیشتر به اعماق آب است تا روی آب.
فرومایه
گلابو پنرت خدمتکار خانه شوالا رام از طبقه پایین جامعه بود، به همین سبب شوالا خیلی از او متنفر بود و مدام به همسرش میگفت:
«هیچ چیز دلفریب تر از آزادی احساسات برای مرد نیست اما همان علت بیشتر درد و رنج‌هاست.»برادران کارامازوف 1880
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
