صدای هنرمند یک وجدان است. این وجدان ضروری است. زیرا انسان‌ها نیاز دارند بدانند در چه شرایطی از زندگی به‌سر می‌برند. صدای یک هنرمند گواه و شاهدی بر این شرایط دشوار است؛ گواهی که بسیار ارزنده‌تر و ماندگارتر از تاریخ نوشته شده توسط قدرت‌ها است». (گائو شینگجیان)

بازیافت معناهای مستعمل

شروع یک پایان:

به یقین از ورود مباحث جدید زبان‌شناسی، ساختارگرائی و پساساختارگرائی، متن­شناسی، تئوری­ها و نظریات جدید ناظر بر خالقیت اثر و نه خلاقیت مؤلف در ادبیات و دنیای آن، در ایران، و... قریب به سه دهه می­گذرد، اما هنوز از دریافت صحیح، چرایی طرح و جایگاه این ابعاد در زندگی و حیات جاری خود در گستره جامعه ایران و ادبیات مبتنی بر آن، عاجز هستیم. این عجز دلایل گوناگون و شاید مستقل از هم داشته باشد. اما هر چه هست ما به عنوان مترجم و مبین این ابعاد، منزل گاه و مقصد آن‌ها نیز هستیم. این ابعاد امروزه صورتی جهانی یافته و بدل به الفبایاندیشه جدید در ساحت ساخت، ارائه و اجرای خود در زمان کنونی شده و از سویی تعیین‌کننده روش و مبنای برخورد با صورت کهن اندیشه در جهان سنت نیز شده است.

شعر فارسی زنده است چون علیرضا نوری زنده است.

می‌گویند بحران! بحران ادبی! بحران هنر! بله. می‌گویند پسامدرن و هنر فست فودی! بله همین‌طور است. می‌گویند شعر دچار بحران است! کار شعر تمام است تمام. آیا این حرف‌ها را می‌شود باور کرد؟! گویی باید با احتیاط با این حرف‌ها روبرو شد، گویی که باید اندکی تامل نمود و ابتدا از لفظ بحران ابهام زدایی کرد و این لفظ را کالبدشکافی نمود. چرا که اگر ما جریان هنری را درک کنیم، ببینیم و نگاه کنیم، و اگر و اگر ما منطق ادبی را آن گونه که باید بشناسیم، آن وقت در بکارگیری این واژه و واژگانی از این قبیل احتیاط بیشتری از خود نشان خواهیم داد. واژه بحران منفی نیست، می‌شود گفت دست کم همیشه چنین نیست

پس از شکست ایرانیان از اعراب و پس از آنکه زبان قرآن به عنوان زبان دین و حکومت در این سرزمین گسترش یافت، زبان پارسی مربوط به دوران ساسانیان کارایی خود را از دست داد و برخی از واژگان و بسیاری از مضامین ادبی و دینی دوره پیشین در این دوره قابل طرح نبود. بنابراین پارسی زبانان می‌بایست متناسب با این دوره‌ی تمدنی تازه، سامان تازه‌ای نیز به زبان خود می‌دادند. این ساما‌ن‌دهی که از روزگار رودکی شاعر بزرگ سامانی روند جدی به خود گرفت در دوره حافظ به کمال رسید. پس از روزگار حافظ زمانه نیز دیگر شد و آن زبان که به قله کمال رسیده بود، برای دوره بعدی چندان قابل تکرار نبود.

شعر، قصه، پژوهش ادبی سراپا نو در بیشتر شهرها و حتی شهرک‌های ایران ما، کهن دیار ما سروده و نوشته و چاپ می‌شود به طوری که حجم در خور توجهی از نشریه‌ها و کتاب‌های سال را به خود اختصاص داده است. نقد و سنجش این کتاب‌ها لازم و ضروری است اما کار یکی دو نفر یا کار من که به کهنسالی رسیده‌ام نیست. گاو نر می‌خواهد و مرد کهن یعنی مرد کارکشته. باری تا آن جا که ممکن است به رغم کهولت سن و ناتوانی، می‌کوشم برخی از این آثار را به طور مختصر و تلگرافی به محک نقد بزنم و اگر نتوانم آن‌ها را معرفی کنم.