کارگاه نقد داستان هم‌نگر ساری به سرپرستی حسین اعتمادزاده، جلسه نقد داستان کوتاه "‌نقش بندان‌" از هوشنگ گلشیری را برگزار کرد. نخست حسین اعتمادزاده پیرامون سبک داستان نویسی هوشنگ گلشیری توضیحاتی داد و گفت: از این که داستان "نقش بندان‌" را برای جلسه امروز انتخاب کردیم به این خاطر نیست که چون گلشیری نویسنده خوبی ست. ما با شخص نویسنده کار نداریم. بلکه به خاطر آثار گلشیری و تاثیری که وی بر ادبیات داستانی ایران گذاشته است، به این مهم می‌پردازیم. در واقع کمتر کسی توانست همچون گلشیری بر ادبیات داستانی ایران تأثیر بگذارد. هوشنگ گلشیری بنیان گذار داستان نویسی مدرن در ایران است. کلاس‌های خوبی در زمینه داستان نویسی داشته و بسیار هم این کلاس‌ها تأثیر‌گذار بوده است. اوکسانی را در این کلاس‌ها گرد هم آورد و به شکل بنیادی در زمینه ادبیات داستانی با آن‌ها کار کرد. مثلاً یکی از شیوه‌های کارش این بود که رمان یا داستان این افراد را در کلاس‌ها، خط به خط می‌خوانده و روی آن کار می‌کرد. امروز بسیاری از کسانی که داستان‌ها یا رمان‌هایشان را می‌خوانیم، همان کسانی هستند که در آن کارگاه‌ها شرکت می‌کردند.

ماشین یک[(فلسفه حافظه در حجم)_جُستار یک]

ادبیات به ماهو ادبیات ناموجود است!نمیشود یک شعر یا یک رمان یا یک متن ادبی یا نقد ادبی را به نام ادبیات تمام کرد!ادبیات مانند امر پروبلماتیک مسئله زاست!و مانند پلانومنون عمل میکند!چطور؟اینگونه که به امری که اندیشیده نشده می اندیشد و می خواهد آن نا اندیشده را قائم به وجود بداند!ادبیات آشکار کننده ی بس گانگی ها بوده و هست!ادبیات هیچ مرز پیشینی ندارد که بتوان آن را محدود کرد!کار ادبیات یافتن لحظه ی درک ناپذیر ناب است!(درک ناپذیری از منظر برگسون)،ولی آیا نمیشود در ادبیات از مسیر درک به سمت مفهوم آمد؟ یعنی از درک ماده،یا نشانه ها به سمت حافظه آمد؟یعنی نویسنده خود پرسوناژ مفهومی شعر نیست؟یا فقط فیگور ساز است!؟قطعن هر شاعری چون هر فیلسوفی قادر به ساخت پرسوناژ نیست!ولی چگونه یک نویسنده در کنار اینکه فیگور زیبایی شناسی خود را میسازد می تواند پرسوناژ فیلسوف نمایی را ارائه بدهد!که این فیلسوف از یک خلاء ساخته شده باشد!از یک حجم سیال یک حجم سیال که مفهومی نادر،که شاعر به مخاطب امکان فیلسوف بودن را یا پرسوناژ فیلسوف بودن را بدهد!هرچند این فیلسوف دقیقن نداند که کجاست و بر چه صفحه ی پیشا فلسفی یا ادراکی یا حافظه ای قرار گرفته است!اما میداند که مفهوم را تولید کرده است!حتی اگر مخاطب به یک دلقک یا حتی پرسوناژ زیبایی شناسی شاعر به یک دلقک تقلیل پیدا کرده باشد!

انگار،

در استخوان ساعت،

چیزی شکسته است که این زمان نمی‌گذرد.

زمان محوری‌ترین عنصری است که پگاه احمدی در این مجموعه شعر از آن بهره جسته است او از زمان به شکلی نمادین استفاده کرده البته این به قواعد دستوری یا زمانی افعال منتهی نمی‌شود بلکه زمان در هر سطر به یاری مکان‌ها شتافته و ارتباط معنایی را عمیق‌تر می‌نماید. پگاه احمدی در شعرهای خود از واج‌آرایی جهت غنی کردن بن مایه و موسیقی شعر خود استفاده نموده است.

مرکز خدمات روانشناسی سیاوشان با همکاری سازمان نظام پزشکی کشور در تاریخ دهم مهرماه در یک حرکت فرهنگی اقدام به برگزاری همایشی با عنوان «معرفی و نکوداشت اثر برگزیده حوزه فرهنگ ایرانی» از منظر روانکاوی کرد. در این همایش کتاب «داستان رستم و سهراب» اثر استاد دکتر خالقی‌مطلق معرفی و سخنرانی‌های پیرامون آن از دیدگاه روانکاوی، روانشناسی و ادبیات ایراد شد. گفتنی است استاد خالقی‌مطلق در سفری به ایران میزبان چند برنامه فرهنگی از جمله نسخه‌شناسی شاهنامه در موزه ملک بود.

بسم الله الرحمان الرحیم

سلام من قول رب رحیم (آیه 57 یس)

بر آنان از خدای مهربان سلام و تحیت رسانند.

هر گفتمانی سویه خاص خود را دارد! در اینجا سویه اصلی در تقابل معروف و ناخواسته‌ای خلاصه می‌شود که امروزه ما آن را به نام عجیب سنت و مدرنیته البته در ایران می‌شناسیم، اگر به شکل سطحی خیام را نماینده سنت و هدایت را نماینده مدرنیته ایرانی بدانیم! ناگفته پیداست که تقسیم‌بندی این چنینی بدون بحث در زمینه‌های تاریخی سنت آن هم در معنای حوزه عظیم سنت (جهان کلاسیک با ابعاد پیدا و پنهانش) و از دیگر سو زمینه‌های اجتماعی سیاسی مدرنیته نیم‌بند ایرانی که تماماً وارداتی است، چقدر عوام‌فریبانه، دسته‌چندم و بی مایه است! جامعه ایران هنوز در هوای تاریخی سنت تنفس می‌کند و مدرنیته وارداتی آن نیز بدون اتکا به فرایند مدرنیزاسیون حقیقی و برخاسته از اعماق جامعه و درگیر در فرهنگ‌های بومی آن مانند سرابی است که از انقلاب مشروطه تا به امروز ما را سرگردان بیابان‌های بلا کرده است.