یک شب زمستانی دختر‌بچه‌ای مهربان به نام آلیس که همه او را دوست داشتند، پرده‌های پنجره‌ی اتاق خوابش را کنار زد ماه را دید که نیمی از آن در میان انبوهی از ابرها پنهان شده‌بود و فقط چند ستاره در اطرافش می‌درخشیدند و زمین، تاریک و سرد بود. درخت‌ها مانند سایه‌های بزرگ به نظر می‌رسیدند.
حقیقت
آن غریبه در قطار من را دید و سر صحبت را باز کرد. بعد از کمی حرف زدن، کنار من آمد و آهسته و رازآلود گفت: «تو، تو خیلی زیبایی، ترکیب شعله و شبنمی، عکس گل لالهای ... الهه حسن و جمالی ... ببین دارم راستش رو میگم.»
پیرمردی با عینکی دور فلزی بر چشم و لباسهایی گَرد گرفته گوشهای از جاده نشسته بود. پلی موقت بر روی رودخانه کشیده بودند، و ارابهها، کامیونها، زنها و مردها و کودکان از آن عبور میکردند. قاطرها کشان کشان به کمک سربازانی که پرههای چرخها را به جلو میراندند، ارابهها را ازشیب پل به بالا میکشاندند.
در آگوست 1917 مجبور شدم به خاطر کاری که می‌خواستم به آن مشغول شوم از نیویورک به «پتروگِراد» بروم. به خاطر امنیت دستور داده شد که از راه «ولادی‌وستوک» سفر کنم.
صبح آنجا رسیدم و یک روز آزاد را به بهترین شکل ممکن سپری کردم. قطار ترِنس - سیبری تا آنجایی که به یاد دارم، قرار بود حدود ساعت ۹ شب حرکت کند.
در عرض ده دقیقه، شاید بیستمین باری بود که به ساعتش نگاه می کرد. هنوز تا رسیدن به ساعت چهار، یک ربع مانده بود. آرزویی که چند لحظه قبل با تمام قلبش کرده بود، بعد به آنی نکشیده عوض کرده بود. آن هم پیشروی آهسته آهسته و حتی اگر امکانش باشد بیاید و پیشش بماند، ده الی پانزده دقیقه دعایی بود که کرده بود.
ده سالی بود که ازدواج کرده بودند و همه چیز خوب و عالی بود، ولی الان فقط جرو بحث بود؛ خیلی هم زیاد. بیشتر بحث‌ها هم واقعاً سر یک چیز بود؛ یک دور باطل. «ری» گاهی فکر می‌کرد بگو مگوها مثل مسیر مسابقات سگ دوانی است. وقتی بین آنها بحث می‌شد، شبیه سگ‌هایی می‌شدند که به دنبال خرگوش اسباب‌بازی‌هایشان افتاده اند.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
