من در حال نوشتن تاریخچه ی چیزهایی هستم که انسان ها انجام می دهند. تا به حال سه تاریخچه مانند این نوشته ام، و مردی جوان بیش نیستم. تا به امروز سیصد، چهارصد هزار کلمه نوشته ام.

آنروز عصر، آقای نیو پیر، برای اولین بار در زندگیش ، درحالیکه دکمه عبور از درب گردان را فشار می داد واز سه پله پهن به سمت پیاده رو پایین می رفت احساس کرد که برای فصل بهار خیلی پیر شده است.بهارگرم مشتاق بی قرارآنجا ودر نور طلایی انتظاراو را می کشید.درمقابل همه، آماده  رسیدن ، دمیدن به ریش سفیدش و بنرمی در آغوش کشیدنش بود.

هر سال، شب شکرگزاری پشت سرپدر جمع می‌شدیم. او لباس بابانوئل را به سمت در ورودی می‌کشید و آن را روی نوعی صلیب پهن می‌کرد که با میله‌ای فلزی در حیاط ساخته بود. در هفته منتهی به سوپربول میله فلزی لباس فوتبال می‌پوشید و کلاه راد را به سر می‌کرد و اگر راد می‌خواست کلاه فوتبال را بردارد باید با پدر هماهنگ می‌کرد.

دختران هم سن و سالم لب رودخانه همراه با شستن لباس شیطنت هایی هم داشتند. چشمشان مدام میجنبید. یک جا بند نمی‌شدند و همه ی این ها باعث می‌شد از مادرانشان ناسزا و نفرین بشنوند. من اما ساکت و سر به زیر بودم و هر از گاهی که برای گرفتن آب لباس ها برمیخاستم؛ زیر چشمی خان ننه را می پاییدم.

چند صخره آنطرف تر ديگر صداي آواز محزون عبدالله را نميشنیدند و كپك هاي كوچك و خال خالي از شدت مستي آوازي شاد ميخواندند و بالا و پايين ميپريدند. از سمت قبله، ارتشی نمناک سرباز هایش را در آسمان منظم میکرد تا با گلوله های خیسشان به سمت او و گله ي گوسفندش هجوم بیاورند. عبدالله خواست زیپ کاپشنش را بالا بکشد اما انگشتانش تنها هوای سرد را قاپ زدند ، یادش آمد زیپ شکسته است ، با ساعد هایش دهانه کاپشن را بست و چوب دستیش را زیر بازوی دست راستش نگه داشت.