او با کوله‌ای بر پشت پیاده در گرمای طاقت‌فرسا می‌رفت. چندهفته‌ای می‌شد که سفرش آغاز شده بود و خانه و شهر و دیارش و هر آنچه داشت را ترک کرده بود و عازم ماموریت سخت و پیچیده شده بود. او با محاسن بلند و سفید یکدست درست مثل برف و موهایی پنبه‌ای که سفید بودند و نرم و بلند تا وسط کمر بسته شده و قامتی قوی و بلند و البته با اندکی خمیدگی، از کوه‌ها و دره‌ها و جنگل‌ها و بیابان‌ها و دشت‌ها و دریاها می‌گذشت. نه خسته می‌شد و نه گرسنه و با نیرویی خارق‌العاده و وصف‌نشدنی راه‌ها را می‌پیمود.

هرچه صدای آهنگش را بیشتر می‏کرد فایده ای نداشت. صدای فریادها را می‏شنید. ایستاد و به آن‏طرف خیابان خیره شد. جوانی لاغر اندامی روی زمین افتاده بود. پیراهنش پاره شده بود و خون‏هایی که از بینی و دهانش ریخته بود کف سنگی پیاده رو را لک انداخته بود. مرد چاقی روی پاهای جوان نشسته بود و رو به جمعیتی که اطرافشان ایستاده بودند فریاد می‏زد:« نگران نباشین، عمرا بزارم تکون بخوره، بی ناموس. پس این پلیس‏های لعنتی کجا موندن؟»

      مادرمن خواهرنداشت اما تا دلتان بخواهد خواهرگفته داشت . با دوستانش درآرامگاه امام رضا پیمان خواهری بسته بود و براستی که ازخواهرهم خواهرترومهربان تربودند، یکی ازآنها ملوک بود که زن مردپولداری شده بود، بهتر بگویم، مردی از بازمانده (ارث) ملوک پولدار شده، اما چنان خوشبخت نبود واین را خیلی ها نمی دانستند اما...

مانده ام در کدام خانه را بزنم ؟صدای دوتا گربه که نمی دانم از سرسیری یا از زور گرسنگی به جان هم افتاده اند دلم را می خراشد. باد هم مثل من تازه از راه رسیده و ول کن کاغذ پاره ها و آت آشغال های توی کوچه نیست.گوشه چادرم را زیر دندان هایم می گیرم، اما انگار باد دست از سر من بر نمی دارد. چادرم از دندان هایم رها می شود. دودستی چادرم را محکم می چسبم. بر خلاف جهت باد می چرخم که چشم هایم پر از گرد و غبا ر نشوند. توی این کوچه که سال ها از نفس افتاده، خدا به من رحم کند.

نوک کوه که در میان رگه­های نور بر تن ده سایه انداخت، ستاره­ها استتار کردند و خورشید، خود را کف دست آسمان چسباند. در­های چوبی و فلزی خانه­ها یکی یکی باز می­شدند و مردم، چه کوچک و چه بزرگ برای کسب و کار و روزی بر­می­خاستند.