آنقدر در این صحرا مانده‌ام که دیگر باید پوسیده شده باشم. در این مدت لحظه‌ای لبخند آن کودک از نظرم محو نشد. روزی که از شاخه جدایم کردند تمام هول و هراسم این بود مبادا هیزمی شوم زیر اجاق پیرزنی فرتوت یا تکه چوبی بی ارزش بازیچه دست طفلان. اما تبدیل به شاه تیری شدم. تیر سه‌شعبه.

در دنیای واقعی آدم‌ها با هم برخورد می‌کنند، نگاه‌ها تلاقی می‌کند، بهانه‌هایی برای صحبت کردن پیش می‌آید، چیزهای مشترکی بروز می‌کند و رابطه‌ها شکل می‌گیرند. مثلاً مهم‌ترین نقطه اشتراک من و سارا علاقه به کتاب و فیلم است. غیر از این هر کدام در دنیای متفاوتی زندگی می‌کنیم که مثل دو خط موازی هیچ‌وقت به هم نمی‌رسند.

 شب، شب پاییز و هوا بیمار است. روی ویلچر، کنار پنجره، با چشمان باز به خواب رفته است.  آن دختر لاغر رنگ‌پریده با دامن بلند چین‌دار که در راهرو بسوی نوای ارکستر ناپیدا پیش می‌رفت، دست رد به سینۀ او زد و دلش را درد آورد. زمان‌ومکان هر دو به راه خود می‌روند. بدری گفت: 《چرا دیگه داستان نمی‌نویسی؟》

پاهایم دیگر به فرمانم نیستند؛ با دلم دست به یکی‌ کرده‌اند.

مرا می‌کشانند پشت پنجره‌ی مه گرفته. امروز دوازدهمین روزی‌ست که صدای آشنا و محزون ویولن سیاوش توی خانه می‌پیچد. ساعتی مانده به غروب، اما آفتاب پشت شکم ابر آبستن، گیر افتاده است. گوشه‌ی پرده را با احتیاط کنار می‌زنم، دستی به شیشه می‌کشم و از شفافی کوچک، کوچه را نگاه می‌کنم. سیاوش تکیه به دیوار، آنسوی کوچه، آرشه را کشیده به جان سیم‌ها. آهنگ «جان مریم» در گوش کوچه پر شده است.

زیرگذر دو راه ورودی داشت ودو راه خروجی. یکی از راه‌های ورودیِ آن از میان درختان می‌گذشت ولی مسافت را کوتاه‌تر می‌کرد. اما از طرفی زمستان که می‌شد رد شدن از آن و وارد زیرگذر شدن مکافات بود. یا پایت داخل چالۀ آب می‌رفت یا به شاخه‌های ریزودرشت درختان برخورد می‌کرد و اعصابِ آدم را به هم می‌ریخت.