هنوز یک فلکه ی دیگر مانده بود تا به درمانگاه برسد،به عبارتی هنوز پنج دقیقه فرصت داشت تا گفتگوی درونی اش را ادامه داده و به نتیجه ای قطعی برسد.سعی می کرد تا خشم و کینه ای که او را تا مرز دیوانگی کشانده است،روی صورتش نمود خارجی پیدا نکرده توجه کسی را جلب نکند.
عروس و داماد در کنارهم، در ابتدای پل معلق، ایستاده بودند. عروس دامن لباس سفیدش را مرتب می‌کرد. دوطرف توری را که صورت شادابش را می پوشاند، کمی پایین تر می‌کشید و از زیر آن، اینطرف و آنطرف را می پائید. انگار دنبال چیزی می گشت. نگرانی و تشویش، صورت درخشانش را مواج کرده بود. چشمانش به دنبال چیزی مبهم دو دو می‌کرد.
می‌خواهم چیزی بنویسم، اما داستان یا مطلبی به ذهنم نمی‌رسد. جزوه و کتاب ویرایش و درست‌نویسی را باز می‌کنم و تصمیم می‌گیرم نکات زبانی، دستوری و نگارشی را یاد بگیرم. جایی در کتاب‌های آموزشی خواندم هزار حرف هم که داشته باشی وقتی زبانِ درست‌نوشتن را نمی‌دانی، بی‌فایده است. استاد می‌گوید همهٔ تکنیک‌های داستان‌نویسی به کنار، باید زبان سالمی داشته باشی.
گرمای تابستان آنقدر زیاد بود که حیوانات از لانه‌هایشان بیرون نمی‌آمدند؛ پانی و پِنی هم درکلبۀ خودشان که تازه ساخته بودند مشغول برنامه‌ریزی بودند تا ساعت‌های زیادی که قرار است در خانه بمانند و بخاطر گرما نمی‌توانند بیرون بروند از وقت‌شان مفید استفاده کنند.
ساعت ١٢شب بود، ساحل با صداي در از خواب پريد، انگار كسي در را كوبيد. ساحل خود را به اتاق نازنين رساند، دراتاقش نبود.نازنين را با صداي آرام صدا زد،"نازنين، مامان كجايي؟!"
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
دیگر هیچ کس در آینه نیست.
