مثل هرروزداخل کافه نشسته بودم و به صندلی خالی همیشگی نگاه می‌کردم، اما انگار آن روز کسی روی صندلی نشسته بود، کسی که برق نگاهش را می‌شناختم و سالها با آن زندگی کرده بودم؛ با همان چشمهایی به من زل زده بود که از حسرت نداشتنش دلم آب می‌شد واین حسرت مثل ذراتی به درشتی شبنم از انگشت روزگارم چکه کرده بود؛ خیره به چشمهایم گفت: «باز که تنها اومدی اینجا، خسته نمی‌شی از این‌همه تنهایی!»
ساعت مربعی شکل روی میز کارم مثل بقیه روزها راس ساعت همیشگی زنگ خورد. آنقدر از شب قبل خسته بودم که به زور پلک هایم را باز کردم . چشم هایم باز بود ولی به هوش نبودم. نمی‌دانستم الان صبح است یا عصر ؟ اصلا اینجا کجاست ؟
اواخر اسفند ماه بود، هوا هنوز سوز داشت . روز، با صدای نه چندان گوشنواز ضایعاتی که سعی داشت از مردم آهن قراضه بخره ،آغاز شد. ولی هنوز روز برای من شروع نشده بود . آخه ،هنوز شب تمام نشده بود که بخواهد روز آغاز شود. روی لبه ی خوابم هنوز بین خواب و بیداری مانده بودم ، پلک هایم روی چشمانم سنگینی می کند.
ممد چنان مخلص آنتون چخوف بود و آثارش را خالصانه-مخلصانه دوست داشت که اسمش را گذاشته بودم "ممتون چخوف". تخیل خیلی قوی و دورپروازی هم داشت به‌طوری‌که دانشجوها و استادها و کارکنان شاخص دانشکده را به صورت شخصیتهای آثار چخوف می‌دید و رویشان، بی‌مناسبت یا بامناسبت، اسم آن شخصیتها را می‌گذاشت.
از صحبت آنها با یکدیگر متوجه شدم دو نفر هستند. یکی از آنها می پرسید ناهار امروز چیه؟ دیگری گفت: شنبه ها غذای پرسنل لوبیا پلوست. سرم به شدت درد می کرد. چشم هایم را بسته بودند. ساعت را سئوال کردم . همان پاسخ داد: دوازده ظهر.
روایتی جنون‌آمیز و در عین حال ساده که نه انتظار و نه درخواست باورش را دارم امّا با این وجود در شرف مکتوب کردنش هستم. وقتی حتی عقل خودم هم شواهد واضح چنین اتفاقی را به رسمیت نمی‌شناسد، دیوانه خواهم بود اگر از دیگران چنین انتظاری داشته باشم.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
