یادش آمد گفته بود: «ساعت پنج برمی گردم.»

زن با کلافگی دست هایش را در هم پیچید و با قدم های بی تاب تا پشت در ورودی خانه جلو رفت. یادش آمد گفته بود ساعت پنج برمی گردد و حال ساعت پنج و نیم بود و خبری از او نبود. از میان شیشه ی غبار گرفته به سنگ فرش مقابل خانه نگاه کرد. قرار بود ساعت پنج برگردد و هنوز برنگشته بود.

نشسته‌ایم و تاب خوردن مامان‌بزرگ را تماشا می‌کنیم. امیریه چنارهای بزرگ دارد و هوهوی تنوره کارخانه سیمان روزهای تعطیل شنیده نمی‌شود. پدر هندوانه قاچ می‌کند و مادر رفته تا ببیند همسایه‌ها عرق نعنا دارند برای دل‌درد من یا نه. مامان‌بزرگ می‌گوید:

همه چیز یکباره شروع شد. وقتی که پُشتِ پنجره ی اتاق نشیمن ایستاده بودم و به تنها گیاهِ باغچه ی کنار حیاط، که خود را از دیوار آجری بالا کشیده بود خیره شده بودم و در حال و هوای خاصی با او راز و نیاز می کردم و در دل به او قول می دادم که از آن به بعد بیشتر از او مراقبت کنم و هرچه زودتر سراپایش را از گرد و غباری که بر او نشسته بود بشویم، حتی دست دراز کردم که به خیال خودم از آن فاصله پیکر ظریف و نازکش را نوازش کنم، اما فاصله ام آن قدر زیاد بود که دستم در هوا ماند و فقط از دور، طوری دستم را حرکت دادم که یعنی دارم نوازشش می کنم... .

زغال های نيمه روشن زير خاکستر سفيد، مثل چراغ خطر سر چهارراه، چشمک ميزد. منقل خاموش می شد و صدای خرناس های بلند آقام، ناله های ضعيف ننه و نفس های خس دار زينب را کور می کرد. دلم شور می زد ، و احساس می کردم اشکنه سر شب توی دلم قل می زند. قرارمان ساعته 9 شب زير تير چراغ برق، کنار خانه علی طوقی بود.

می ایستد روبروی آینه ی قدی راهرو و زل می زند به پف چشمهایش و آن موهای جوگندمی درهم وبه هم ریخته که مثل خط خطی های موج داری تا روی یقه ی کتش پهن شده اند. امروز هم به لکه ی روغنی کت پشمی اش توجهی نمی کند وساعت زنگ دار رومیزی را که با نخ سیاه عینک به گردنش آویزان کرده جلوی چشمانش نگه می دارد،