چهارپایه را کنار پنجره گذاشت و بالا رفت. مرد از دور پیدا بود. شانههایش زیر رگبار بیوقفه باران میلرزیدند و لباسهای مُندرساش در هجوم باد میرقصیدند، اما همیشه ایستاده بود. کلاهی به سر و پیراهن سفید به تن داشت. گویا پسرک شیطانی بود که پیراهن پدرش را به تن کرده باشد. به زور میشد دو انگشتش را زیرچینهای آستین دید.
آن روز صبح همه چیز مثل همیشه بود. مثل هر صبحی که شب قبلش باران زده باشد. همه چیز مثل همیشه بود،جز تهِ ٢۰ متری.
اسماعیلی مثل همیشه روی چهارپایه ی چوبی اش نشسته بود. آخر همان کوچه ی٢۰ متری.مثل همیشه انگار پایه‌های چهارپایه لق می خورد و دلشان نمی آمد پیر مرد را زمین بزنند.
لیلا ژاکت قرمز و ضخیمی را پوشیده بود که سعید پارسال برای تولدش هدیه داده بود.در تراس کوچک را باز کرد.هوای صبح زمستانی گرفته وسرد بود.ابرهای سنگین و تیره ،آبی آسمان را تسخیر خود کرده بودند. وارد تراس شد.چمباتمه زد.سیخ های خالی را دسته کرد .
از مجموعه داستان‌های خاطرات من
آن سال عید به ماه رمضان افتاده بود و همگی مثل هر سال در تهیه و تدارک عید بودیم.
در زندگی همه ی ما گاهی یک صدای آشنا از پس سالیان دور بر می خیزد و خودی نشان می دهد و ما را با ذهن و جانی پریشان رها میکند.آشفته می شویم و حیران!اصوات اما دوباره در تاریکخانه ی ذهن، کنجی خاموش می نشینند و مترصد فرصتی دیگر برای خودنمایی می مانند.
_ لعنت به شما، کار و زندگیمو ازم گرفتین، کاه و یونجتون زیاد شده جفتک میندازین؟! ..... از پشت پنجره به عقب رفتم،صدای مرگ بر شاه ، مرگ بر شاه توی سرم پیچید، روی مبل نشستم و گوشی تلفن را بر داشتم ، برای چندمین بار شماره خانه ی اسی را گرفتم، کسی گوشی را برداشت. _ الو الو اسی؟.... صدای خفه ایی از آنطرف گوشی گفت: آقا اسی با خانواده از کشور رفتن . _ پس تو کی هستی؟! _ کلفتشونم خانم....
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
