زغال های نيمه روشن زير خاکستر سفيد، مثل چراغ خطر سر چهارراه، چشمک ميزد. منقل خاموش می شد و صدای خرناس های بلند آقام، ناله های ضعيف ننه و نفس های خس دار زينب را کور می کرد. دلم شور می زد ، و احساس می کردم اشکنه سر شب توی دلم قل می زند.
همه‌‌چیز خیلی سریع اتفاق افتاد. زمین خیلی سریع رنگ عوض کرد. دیوار خیلی سریع طرح‌دار شد. اگر زمان خوبی برای این فکرها بود احتمالا به این فکر می‌کرد که می‌تواند از این صحنه برای ابداع روشی برای رنگ آمیزی دیوار الهام بگیرد.
به رختخواب گرم و نرم نزدیک شد. وجودش را غبار لذتی پر کرده بود. چقدر آرزو داشت یکی از این تختخواب‌ها را توی چادر سرد صحرایی هم می‌داشت. درست لحظه‌ای که یک پای خود را روی تخت گذاشت، برگشت و نگاهی به غلام انداخت که با یکی دو قدم فاصله پشت سرش می‌آمد.
آخرین شب پاییز بود که صدایی گوش آزار که به ناله ای آمیخته با خنده می مانست آقای قاف را مجبور کرد که لحاف بزرگ و ضخیم که نقش آن با گلهای قرمز مزین شده بود را از روی خود کنار بزند و سریعا به اتاق مجاور خانه ی کاه گلی که سقف هایش را الوار های چوب پوشانده بود برود .
آفتاب یه بند ، وسط آسمان ایستاده بود و بِر و بِر نگاهمان می کرد . عطش خودنمایی و تابیدن داشت .دریغ از زره ای ابر، که جلوی خود نمایی اش را بگیرد . سایه نخل های کنار آب هم ، به دو سه متر بیشتر قد نمی داد .. تا پناهگاهمان باشد .
۱
پهنای ناخن روی انگشت‌های دستم هرروز دارد کمتر می‌شود. کار کردن برایم سخت شده است. وقتی ظرف می‌شویم، وقتی می‌نویسم، یا هر کار دیگری که می‌خواهم انجام دهم دیگر مثل سابق راحت نیست. هر بار که دروغ جدیدی می‌گویم این خوره لعنتی به جان انگشت‌هایم می‌افتد و شروع به جویدن آن‌ها می‌کند.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
