مهدی رضایی در «روزگار فراموش‌شده» با روایتی غیرخطی به سراغ داستان رفته. سیر داستان پُر از رفت و برگشت‌هایی است که لذت کشف را در خواننده زنده نگه می‌دارد.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حمزه ولی‌پور در یادداشتی کوتاه درباره کتاب « روزگار فراموش‌شده» نوشته‌ی مهدی رضایی آورده است:

ادبیات شرق در سده‌های میانه

ادبیات چینی

در سال 1279 میلادی، سلسلهٔ سونگ که مشوق هنر، علوم و ادبیات به شمار می‌روند حکومت را به دست می‌گیرند. امپراطوران سونگ حامیان پرشور ادبیات بودند. تاریخ، شعر، ادب و لغت‌نویسی در عصر آن‌ها بسیار پیشرفت کرد. فرمانروایان مغول نیز که بعد از آن‌ها قدرت را در دست گرفتند، تشویق به آفرینش آثار ادبی را ادامه دادند. با وجود اشعار فراوانی که در دورهٔ مغول سروده شد، عصر آن‌ها بیشتر از جهت نمایشنامه و داستان به‌یادماندنی است.

زمستان امسال زیاد سرد نبود. نه شهر رنگ زمستانی به خود گرفت، نه سوز و سرمای شلاقی ، و ما را در انتظار بارشِ ساده ی برف گذاشت.

این روزها که صدای پای بهار به گوش می رسد، پنجره ها به تماشای بهار می نشینند. رویای گنجشک ها رنگین می شود ، زمین نفس می کشد و درختان ، جان تازه ای می گیرند.

جنازه را می‌گذارند کنار قبر. هربار که زیرجنازه رفته‌ام، سنگینی‌اش را حس کرده‌ام، انگار مرگ سنگین‌ترش کرده است. به نظرم بهترین فرصت، وقتی است که می‌گذارندش تو قبر. سمت راست سرجنازه می‌ایستم. گوشم پراست از زنجمورهٔ زن‌ها. مادر و دوخواهرش دست برنمی‌دارند. فرصت زیادی ندارم. فشار جمعیت هلم می‌دهد عقب. حالا پدر و دوبرادرش با او خداحافظی می‌کنند. زور می‌زنم تا توی قبر نگذاشته‌اندش یک جای کفن را بچسبم. کسی نباید ببیند. سروپای جنازه را می‌گیرند. لااله الا الله!

سریع کفن را می‌چسبم و فرستنده را زیربازوی راست می‌چسبانم. بهترین جا این‌جاست، زیر می‌ماند