در تاریخ پر فراز و نشیب ما مقولهٔ اندیشه و اندیشه‌ورزی همیشه از رویکردها و منظرهای متفاوتی مورد بررسی بوده است. مقوله‌ای که به عنوان یک موضوع میان رشته‌ای، حوزه‌های مختلفی را از پزشکی، روانشناسی، فیزیک تا فلسفه‌ذهن، ادبیات و هنر را درگیر خود نموده است.

اندیشه چیست و کارکرد آن چگونه است؟ منشاء اندیشه کجا و ویژگی‌های آن چگونه است؟ یک متن ادبی یا هنری قبل از آن که پیش روی مخاطب قرار بگیرد، چه مراحلی را پشت سر گذرانده است؟ این‌ها و بیشتر سئوالاتی هستند که در تاریخی بس دراز محل مناقشات و جدلهای بی‌شمار بوده‌اند.

صبح پنج‌شنبه ۱۳آبان‌ماه ۱۳۹۵، جلسۀ دیدار و گفت‌وگو با مجید ملانوروزی، رئیس موزۀ هنرهای معاصر تهران، در کتابفروشی آینده برگزار شد و جمعی از دوستداران موزۀ هنرهای معاصر و دغدغه‌مندان فرهنگ ایران، تحولات سه سالۀ اخیر موزه و شرح امانت‌دهی بعضی از آثار گنجینۀ موزه به آلمان و ایتالیا را از زبان او شنیدند. در آغاز برنامه علی دهباشی ضمن خوشامدگویی به حاضران در جلسه، به تفاوت این گفت‌وگو با گفت‌وگوهای پیشین اشاره کرد که سخنان این جلسه معطوف به هنرهای تجسمی و موزۀ هنرهای معاصر خواهد بود. سپس از ملانوروزی خواست که در ابتدا، شرحی از فعالیت‌هایش را عرضه کند.

اشعار عامه با آواز یا بدون آن، به صورت تکخوانی، دوخوانی و جمع‌خوانی اجرا می‌شود: گاه تنها یک نفر عادی یا با آواز یا ساز می‌خواند؛ مثل لالایی‌ها که مادر آن را به آواز دل‌نشین برای کودک می‌خوانند. آواز مادر آرامش‌بخش کودک است و مفاهیم آن بیشتر واگویه‌های مادر است. نقل آوازها را نوازندگان چیره‌دست با تار می‌نوازند و می‌خوانند. در کردستان بالوره را زنان و دختران در سوگ‌ها می‌خوانند مثل موری در مازندران که زنان داغدار با سوز در عزا تکخوانی می‌کنند.

کتاب را که دستت می‌گیری و عکس روی جلد را می‌بینی، داستان‌ها برایت ملوس می‌شوند. نه آنقدر ملموس که به خواندنشان نیازی نداشته باشی. اما آنقدر که بتوانی شمایی کلی از محتوای آنها در ذهنت بسازی. تصویری آشنا از زنی بی صورت با هالهٔ مقدس دور سرش. زن، چادر نماز به سر کرده و با چشمهای خالی، به دوربین نگاه می‌کند. باکره‌ای که در پاسخ به نگاه پرسشگر خواننده، با کلماتی که تحت عنوان نام کتاب، از میانه، چادرش را قطع می‌کند، پاسخ می‌دهد: اسم شوهر من تهران است. و این همان تصویری است که نمودش را در داستانهای مجموعه می‌بینیم. زن بی نام و بی صورتی که با شوهرش، خود را تعریف می‌کند. "اسم شوهر من تهران است."