غلامرضا منجزی می‌نویسد:«رمان برخلاف داستان کوتاه، فرمی است در هم آمیخته؛ ترکیبی است که اصولاً بنا بر لحن شخصی نویسنده شکل می‌گیرد و قوام می‌یابد؛ مثلاً ترکیبی از تاریخ و خاطرات یا سفرنامه. آمیزشی از دیروزی نزدیک و زمانی دورتر.»

حدود پانزده سال از انتشار رمان «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم» می‌گذرد. این کتاب در طول این سال‌ها، بیش از پنجاه بار تجدید چاپ وبرگزیدهٔ جایزه بهترین رمان گلشیری و مهرگان ادب و کتاب سال 80 و لوح تقدیر نخستین دورهٔ جایزه ادبی یلدا شده است.

عصر چهارشنبه، نوزدهم آبان ماه سال یکهزار و سیصد و نود و پنج، کانون زبان فارسی میزبان دویست و شصت و هفتمین جلسه از مجموعه شب های مجلۀ بخارا، شب «مرتضی نی داود» بود. در این شب، هارون یشایائی، سیامک مرصدق، سپیده طوبی و علی دهباشی به سخنرانی پرداختند. در ابتدا علی دهباشی، ضمن خوشامدگویی به میهمانان حاضر در این نشست، با یادی از تصنیف «مرغ سحر» ساختۀ مرتضی نی داود و با آواز محمدرضا شجریان، بیان داشت:

«چه آشوبی، چه آشوبی! باید افکارم را منظم کنم. از زمانی که آنان زبانم را بریده‌اند، زبان دیگری، نمی‌دانم. پیوسته در جمجمه‌ام می‌گردد، چیزی حرف می زند. یا کسی، که ناگهان سکوت می‌کند و سپس همه ازسرگرفته می‌شود، وای بسا چیزها می‌شنوم که خود نمی‌گویم، چه آشوبی، و اگر دهان بگشایم گویی صدای ریگ‌هایی است که روی هم می‌غلتند. زبان می‌گوید: نظم، نظم. و در همان حال، سخن‌های دیگری می‌گوید، بله من همیشه آرزمند نظم بوده‌ام. دست کم یک چیزمسلم است: من انتظار کشیشی را می‌کشم که قراراست بیاید و جانشین من شود. این جا کنارجاده نشسته‌ام. در فاصلهٔ یک ساعته تا شهر تقاصه، در حفرهٔ صخره‌های فروریخته پنهان شده‌ام و برتفنگ کهنه‌ام پشت داده‌ام.