در زمان‌های بسیار دور، مرد و زن خیلی خسیسی در یکی از مناطق دور افتادهٔ کشور ژاپن زندگی می‌کردند. آن‌ها هیچگاه از آنچه خودشان داشتند، به دیگران نمی‌بخشیدند و هیچکس را در اموالشان سهیم نمی‌نمودند.

با اینکه امروز او به خاطره ای کم رنگ از زندگی ام تبدیل شده است، هنوز هم وقت هایی هست که چهره اش را خیلی شفاف به خاطر می آورم، به خصوص چشمانش. در چشمانش خال خال های زرد رنگی داشت از این رو ما او را خال خالی صدا می کردیم. تا وقتی که پیش من آمد، یک سگ ولگرد بود.

نزدیک پرتگاه تپه ایستادم تا زمانی که خورشید در افق در غروب فرو رفت. می دانم که نباید اینجا باشم. همه در خانه منتظرم هستند. هنوز این خورشید قرمز و نارنجی با ترکیبی عجیب از فام طلایی تخیلات مرا تسخیر کرده و وادار به ماندن می کرد. سعی کردم آخرین باری را که شاهد غروب بودم به خاطر بیاورم. آخرین بار زمانی بود که با مادربزرگم شش سال پیش به اینجا آمدم.

آنروز مثل همهٔ روزهای دیگر بود، روزی مثل دیروز و یا فردا. باد در اطراف دلیجان‌ها می‌پیچید و زوزه می‌کشید ولیکن خانواده مهاجران پیشگام همچنان مشغول انجام کارهایشان بودند و انگار که آنرا نمی‌شنیدند.

این یک واقعیت است که وقتی یک مرد کتابی را با خودش حمل می‌کند، این مساله آثار مثبت بسیاری برای او به همراه می‌آورد. اگر اغراق نباشد، در هر جامعه‌ای با هر سطحی، چه جوامع پیشرفته چه ابتدایی، این مساله صدق می‌کند، برای شناحت این حقیقت: