سلانه سلانه و به اکراه به سمت خانه می رفت. به اطراف نگریست، مه غلیظی فضا را پوشانده بود. بجز صدای گام های خود روی زمین یخ زده، صدایی دیگر نمی شنید. سوزی که مغز استخوانش را می سوزاند، آزارش می داد. سر را در زیر یقه ی پالتو کرده و کلاه پشمینش را تا روی پیشانی پایین کشیده بود. دستهایش در جیب، یخ زده و بی حس بود، اما قدرت سرما هم نمی توانست روی سرعت بخشیدن به گام های او اثری داشته باشد.
سالهای سال بود که کربلائی اسدالله ازفامیلش وازاهالی ده اش خبری نداشت.چند باری تلاش کرد برای خانواده اش نامه بنویسد اماهرگزپاسخی نگرفت.شاید بی سوادی پدرومادرش سبب این شده بودکه چیزی ننویسند یااینکه ،ازاینکه اسدالله دراوایل جوانی آنهارا تنها ودست تنگ گذاشته بودورفته بود، اوراطردکرده بودند،خدامی داند.
- تو هم اگه بودی، همین کار رو می‌کردی. می‌دونی آبجی من خودم نبودم، شده بودم اونی که بابا و عمه می‌خواستند. رفتم داخل دستشویی پارک و لباس‌های پسر‌عمه‌م رو پوشیدم. هیچ کس نبود. فقط درِ یکی از سرویس‌ها بسته بود و صدای آب می‌اومد. لباس‌هامو چپوندم توی سطل دردار کوچک کنار توالت و زدم بیرون.
تو این بازی را دوست داری، می دانم که دوست داری. سالهاست سرت را گرم می کنی، حواست را پرت می کنی، به رویاهایت دل مشغولی، از واقعیت گریزانی، اصلا سرت را گرم می کنی که حواست پرت شود چون می دانی که اگر حواست جمع شود، سوالاتی می کنی که آزارت می دهد.
شیشه عطرش را برمی دارد. با فاصله اسپری‌اش می‌کند. نگاهش می‌کنم. قطره‌های عطرش مثل بچه‌های تخس و لجباز به من دهن کجی می‌کنند تا در هوا محو شوند یا روی پیراهنش بنشینند.
تمام حواسم به اوست که با صدای زنگ موبایلم به خودم می‌آیم. همان شماره است. خودش است! رد تماس می‌کنم و گوشی را در حالت بی صدا می‌گذارم
چایی ریخت و رفت توی هال. لیوان را گذاشت روی میز و رفت پشت پنجره. عادت کرده بود بعد از فارغ شدن از کارهای خانه یا هرکار دیگری برود پشت پنجره و چشمش بیافتد به چیزهایی که مدام می‌دیدشان.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
