صدایش که زدند از روی صندلی‌اش بلند شد. هیچ‌کس نگاهش نکرد. مرد و زن بغل دستی‌اش، با پچ‌پچ بحث می‌کردند. دو دستی بند کوتاه کیفش را گرفت و تا میز منشی بی‌صدا رفت. می‌خواست بگوید می‌خواهم جدا بشوم؟ یا بگوید طلاق بگیرم؟ نمی‌دانست کدام بهتر است. منشی فرم را که پر می‌کرد، پرسید دلیلش برای جدایی چیست. فکر کرد و برگشت به چهل و هشت ساعت قبل؛ وسط خانه و زندگی‌اش.
با داد و فریادهایی که منشأ آن را نمی‌دانستم، یک‌مرتبه مثل آدم‌های جن‌زده از خواب پریدم.
موهای مشکی بلندش را شانه زد.سنجاق سر پروانه‌ای‌اش را روی موهایش قرار داد.
عصر خنک آبان ماه بود. حجم برگ‌های در هم تنیده درختان مثل روسری‌های کوپا شده روی بساط دست فروش‌ها خودنمایی می‌کرد. سوز ملایمی خودش را از درزهای کنار مقنعه‌ام می‌چپاند تو و مثل یک تلنگر ستون فقرانم را به لرزه خفیفی می‌انداخت. روز آرام و خوبی بود.
شش تا یا‌کریم روی شاخه‌ی درخت جمبوی پیر و بی‌برگی نشسته بودند، آفتاب تند تابستان بندر عمود بر پرهایشان می‌تابید و بخار از کله‌های کوچکشان بلند می‌کرد، میدان زندان برج را نگاه می‌کردند، صدای زندانیانی که مشغول بازی والیبال بودند با صدای بلندگوی محوطه که اسامی زندانیان را برای ملاقات می‌خواند در هم می‌پیچید، یاکریمی که از همه جوان‌تر بود و تازه پرواز را یاد گرفته بود گفت:
صدای دلنشین دریا در آن سکوت از هر جایی شنیده می شد، اما صدایی آن آرامش را بهم میزد صدای ماشینی که در آن تاریکی شب به سمت ساحل حرکت می کرد، نور ماشین آن قدر زیاد بود که از کیلومترها دورتر قابل مشاهده بود.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
