به زور، ننه آقا بلندم کرد که براش نون بگیرم انگار تو این خونه ،مرد قحطی اومده ...ولی میدونم نون گرفتن من ،کله سحر امروز به خاطر تنبیه کار دیروزم بود که با پسرا رفته بودم سر تلمبه ..بعدشم زدن سرمو شکستن ..وقتی می خواستم دنبالشون منم از درخت برم بالا خرما بچینم آخه هرچی پایین درخت وایسادم برام ننداختن...
دست نقاش شب در میان اتاقکهای سیمانی استراحتگاه، رنگی به سیاهی زغال کشیده بود. باد آبان بود که نم سرشار از سرما را از دل اندوهزدهی جنگل درختان راش به دیوارهای رنگ‌پریده و توسری‌خوردهی اتاقکها میسابید. تیر چراغ برق لاغر چوبی، نوری کم سو بر سقفها و زمین گلی که رد لاستیک سرویسها بر تنش مانده بود، میتاباند.
در تاریکی وول می خورد، دنبال روزنه یا شکافی می گردد. می خواهد بداند خارج از این تاریکی محض چه چیزهایی وجود دارد.
به صفحه گوشی ام خیره شدم...
عکس هایی که لحظات شیرینی را برایم تداعی میکردند.
سخت ترین کار دنیا فکر کردن به این است که ن:«ناهار و شام چی درست کنم؟»ساعت نزدیک یازده بود.از شدت گرسنگی احساس ضعف می کردم. رو کردم به سمیرا گفتم:«ناهارچی درست کنم؟»نگاهش را به میز جلو مبلی خیره کرده بود و سیگار می کشید.
صدای ساز و دهل که از رادیو آبی رنگ پدر به گوشمان خورد، همه ما از شدت شادی و نو شدن سال به هوا پریدیم. گوینده رادیو با صدایی زمخت و بی انرژی اعلام کرد« سال 1348 مبارک. مردم تربت جام[1] سال نو مبارک. سالی پرخیر و برکت برای شما عزیزان آرزومندم. ایام به کام» مادر پیچ رادیو را چرخاند و صدای گوینده را تقریبا به صفر رساند.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
