نصف راه را آمده بودم. ایستادم نفسی تازه کنم. جرأت نداشتم پایین را نگاه کنم و ببینم چه کسانی بالا می‌آیند. الان مثل سگ پشیمانم که چرا شرط بستم. اگر یدی (یدالله) زیر بغلم هندوانه نگذاشته بود، هیچ وقت شرط نمی‌بستم. دودل بودم که ادامه بدهم یا نه.
امروز جمعه است. چشمهام را باز می‌کنم. درخوابم بیست سال پیش تر جمعه بود. تو هنوز خوابی. می‌خواستم رویای شبم را برایت تعریف کنم. بگویم که خوابت را دیده‌ام. بگویم که روی طاقچه حمام چارسوق نشسته بودیم.
قاقه[1] نگاه مرد جوانی کرد که آن سوی خیابان، جلوی اتوشویی ایستاده بود و بلند بلند با گوشی‌اش حرف می‌زد و دستهاش را تکان می‌داد. گفت:"کار درست همونیه که من میگم." چشم از مرد برداشت و یک دانه لوبیا گذاشت جلوی لوبیای قبلی. مامه[2]، خطوط گچی کشیده شدۀ "جوزان[3]" را روی سنگفرش پیاده رو انگشت کشید. گفت:"گچش نم داشت." و انگشت را مالید روی کت بزرگش:" پاک میشه الان."
چاقو را از شکمش بیرون کشید، زهره تلوتلو کنان داخل استخر افتاد. دنبال سام دوید کتانی جیرجیر لیز شد و به داخل استخر چهار متری پرت شد. قُلپ‌قُلپ، دست و پا زد چشمانش به خون حلقه شده اطراف زنش افتاد.
این داستان را به دخترانی تقدیم می کنم که تعریف واژه ها را فراموش نمی کنند.
روزهای ابتدایی بهار خوران دشت بود، بهار گرمتر شده بود و درختان در زمان باروری، کمی به اشتباه افتاده بودند. شکوفه دادن زود هنگام درختان در کنار دورنمایی از منظره برفی کوهستان و صدای رودخانه، جلال را برانگیخت که نگاهی به روستای دنبلید بیندازد.
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
