امین آقایی معلم میان سال،دوچرخه را کنار درخت گذاشت ،تا دو کیسه نسبتا سنگین پیرزن را به آن طرف خیابان ببرد پیرزن گفت ممنونم  دوچرخه ات را همین طوری رها نکن ،خودم می تونم ببرم. پسرم ماشین داره منتظره.

-حالا بهتره یا حالا...؟

-الان بهتره...!

همین که سال تحویل شد، محمود رو به من کرد و گفت «بریم خونه‌ی حاج قدرت»؟

همانطور که عقب، عقب می رفت با خودش تکرار می کرد -من کشتمش، همین الان داشت جون می کند. آنقدر نگاهش کردم تا مُرد. دست و پایش پرید و مُرد. درست مثل یک گوسفند، شاید هم مثل یک گاو-

 پیش از ظهر صدای چرخش کلید توی در خانه، خواب را از سر زن پراند. گوشهایش را تیز کرد. در با صدای قیژ باز شد. باران شدیدی می بارید. هوا دم کرده بود. یک هفته ای می شد که مرد به خانه نیامده بود.

روبروی پنجره اتاق خواب خود ایستاده است و به شره کردن آب از بالکن طبقه بالا تماشا می‌کند. «اگر من این رو آدمش نکنم پری نیستم.»  

بعد نفس عمیق می‌کشد و فوت می‌کند بیرون. شال نصفه نیمه به سرش می‌اندازد وبا پای بی جوراب از آپارتمان خود بیرون می‌رود. پشت در آپارتمان طبقه بالا که می‌ایستد دست روی سینه‌اش می‌گذارد. تپش قلب خود را احساس می‌کند. دوباره نفس عمیق می‌کشد.