خورشید کم کم غروب می کرد و ماهگل مشغول ریختن چای در فنجان های کمرباریک کنار سماور ذغالی در حال جوش بود .مش مندلی  هم روی بالش مخملی سرخ رنگ کنار اتاق لم داده بود.

علیمراد در حالی که  لقمه ی بزرگ  نان وپنیری که ماهگل برایش پیچیده بود را یکباره در دهان گذاشته و می جوید ، پاپوش هایش را پوشید وگفت : زود برمی گردم.

همین که " ماهنامه " را از دکه روزنامه فروشی چهار راه دانشجو می خرم ، با بی طا قتی، تند تند  ورق می زنم و تا چشمم می افتد به داستانم که مسئول صفحه فرهنگی مجله قول چاپش را تواین شماره  داده بود . با

یکی بود یکی نبود،در زیرزمین قصرمتروکه ی قدیمی مورچه ها لانه کرده بودند وزندگیِ شاهانه ای را برای خود درست کرده بودند.
دریکی از شب های سرد زمستانی باران شدیدی گرفت، مورچه ها که در لانه های گرم ونرم خود استراحت می کردند،ناگهان صدای خش خش به گوششان رسید.

جمال آخرین پک را به سیگارش زد و دودش را توی هوای سنگین و خفه اطاقک نگهبانی ول داد. کونه سیگارش را زیر پا له کرد و لبه تختش نشست، پوتین‌ها و جوراب‌هایش را از پا کند و همانجا ولشان کرد، نگاهی دور و بر اطاق انداخت، گل‌ممد بدون روپوش روی تخت بغلی خوابیده بود و آشفته دنده به دنده می‌غلطید، به سختی نفس می‌کشید،

امروز مجبور بودند؛ بعد از مدت‌ها، خیلی دیر. مادرشان زنگ زده و گفته بود: حالش خوب نیست؛ محض اطلاع می‌گم وگرنه دیگه مهم نیست میاین یا نمیاین؛ همه چی تمام شد. به‌هرحال خدانگهدارتان باشه!