آقای احمدی که چند ساعتی بود در راهروی دراز و باریک ، مضطرب به این سر و آن سر می رفت ، آمد و روی صندلی فلزی نشست . سه روز سخت را گذرانده بودند و دو شب بود که پلک روی هم نگذاشته بودند . میگرن امان نجوا را بریده بود و با دست شقیقه هایش را فشار می داد . حس می کرد هر لحظه از هوش خواهد رفت .
شیشه پاکن گلهای بهاری را روی آینه آسانسور اسپری کردم. خودم را دیدم که دارم از قطرات سُر می خورم. دستمال خشک را کشیدم تا لکههای مانده بهتر برود . دستمال لُنگی دیگر کیفیت قبل را ندارند حتی روزنامهها هم لکهها را پاک نمیکنند، برای همین از بین زیر پیراهنی یا تیشرتهای نخی دستمال خوب را جدا کردهام. دوست دارم همه جا را کَفمالی کنم چیزی که با آب وکَف تمیز می شود یک تمیزی دیگری دارد. اگر میشد میتوانستم شِلنگ را داخل آسانسور بکشم اما مدیر ساختمان نمیذاره با آن صدای نکره زر مفت میزند " تاسیسات ساختمان خراب می شود".
زن ظرف می‌شست. مرد اخبار گوش می‌داد. زن بی‌وقفه حرف می‌زد. مرد با صدای بلند گفت: بس است سرم رفت، ولی زن به حرف زدن ادامه داد و اشک‌هایش جاری شد و این بار حرف‌ها با اشک‌ها ترکیب شد.
کفشم را همان‌جا دم در اتاق درآوردم و دویدم پیش مادربزرگ و گفتم: «مامان‌جون! من مهران‌و نمی‌خوام، مگه زوره». بی‌اختیار دماغم را بالا کشیدم و عطر سبزیجات تازه ریه‌هایم را پر کرد. مادربزرگ شاخه ریحانی را که توی دست داشت پاک کرد و برگ‌هایش را انداخت توی سبد
گربۀ سیاه، روی چمن باغچه، کنار گلدان‌های اطلسیبه پهلو افتاده. تکان نمی‌خور‌َد. شاید مرده. زاغی نوک زرد اطرافش می‌چرخد. نزدیکش می‌شود. گربه دمش را می‌جنباند، زاغ را نگاه می‌کند تا به وقتش بتواند از خجالت او در بیاید.
من را خواباند روی صندلی که شکل تخت بود، بند نازک را بست دور گردنش و گفت بسم الله ...از شدت درد چشمم را به سقف دوختم شیارهای روی سقف شکل های جورواجوری داشتند ؛ دختری با لباس بلند آستین پفی که انگار می دوید... نخ اصلاح پاره شد؛ آرایشگر گفت خوش به حالت شوهرت دوستت دارد و باز شروع کرد بالای لبم را برداشتن... و من فرصت داشتم به جای درد ، گذشته ام را چون فیلم کوتاه مرور کنم...
کمک نیاز دارید؟
چت از طریق واتساپ
